Ali İlik

[GooD aNd EvıL]

Acılar Demlenirken
Ya da her sineye çekişte
yaptıklarını,
daha çok süzmeliydim acımı.
Çok önemli sonuçlar doğuracağını kestiremediğim,
başta basit gibi görünen
bu üşengeçlik sonrası şimdi,
acılarım tüm çapaklarıyla
beynimde, kalbimde,
bu çok klişe “aşk organlarının” (!) haricinde
daha bambaşka yerlerde vücuduma ait.

Durup durup ilişkimi gözden geçirme uğraşlarım da
yoruyordu beni açıkçası.
IMF’nin bilmem kaçıncı gözden geçirmesi gibi de değil
hani üstelik. Parasal bir şey değil yani. Aksine,
tam anlamıyla ruhsal bir analiz çabası.
Ruhla ilgili tüm sorguların çok yorucu olduğu da herkesçe bilinir.

Yoruluyordum, her şeyde yoruluyordum.
Aklımın en azından yarısı belki de 151/200 ü sendeydi: bizdeydi.
Matematik yapmaya çalışırken, ağzımla bateri ritimleri tutarken, yemek yerken…
Filanken ve falanken… Yine oturdum bir şeyler karalıyorum işte. Acılarım azalacak sanki dünyadaki en iyi şiiri (?) yazsam!

Azalır ama ya değil mi? Bak yine tereddüde düştüm. Ne yapacağız şimdi? “Bir dediğin bir başkasını tutmuyor” suçlamanla, “Tereddüde herkes düşer” savunmamın karşılıklı mücadelesini izlemek de istemiyorum. Onu istemiyorum, bunu istemiyorum... Ya ben vallahi yorulmuşum. Beni yorarken yorulmadın mı hiç?

Neyse bitti işte. Oh! Bu sefer galiba bitti. Kaçıncı “bu sefer galiba” deyişim kimse bilmez ama ““bu sefer galiba bitti.”” Ve ilk kez bu kadar cesur, umarsızca söylüyorum bittiğini: bittiğimi. Bitmesi bir şeyin, ona dair kıvranmaların da bitişi midir? Yoksa yeni bir “acıları diyarı”na giden yol mudur? Bak bunu da bilmiyorum galiba.

Neyim ben? Ne oldum? Neye döndüm?

“Artık acılarım azalıyor” demiştim aslında,
Böyle bir azalma olayını hiç yaşamayacağımı sansam da…

Neyse salla! Acılarımı bir şiirle ifade edip rahatlamaktansa,
Bir şiire başlayıp, onu yarım bırakıp: “Neyse” demek… Yani boş vermek…
Öylesine rahatlatıcı ki arasıra…


31 Temmuz 2006, Didim/Aydın


Ali İlik