|
|
|
04-13-2009, 05:48 PM
|
#1 |
|
Aşmış Üye
 
Üyelik Tarihi: Aug 2007
Konum: İstanbul
Mesajlar: 281,268
Teşekkür Etme: 98 Thanked 355 Times in 320 Posts
Üye No: 44033
İtibar Gücü: 57933
Rep Puanı : 34658
Rep Derecesi :
  Cinsiyet : Erkek
|
Sessizlik için
ona sessizliği sordum bir heykelin gölgesindeydik ve gölge, gölge gibiydi yine de sıcak yaklaştırmıyordu birbirimize ikimizi heykel gülümsüyordu üstümüze uzanmış kolunda bir kuş vardı karıncalar tırmanıyordu bacağından yukarı meydan boştu ama kalabalığın sesini duyabiliyordum pankartlar yeni indirilmişti yerlerde parçalanmış ayakkabılar vardı akrebi yelkovanı kırık saatler cesetler çoktan götürülmüştü birden hiç yoktan yağmur başladı heykelin gölgesi iyi gölgeydi yine de yağmur ter gibi damlıyordu saçlarımızdan ben ağlıyordum o sevişmek istiyordu gözleri ilerdeki bir ağacın altında sevişenlerdeydi yağmur kesilmeden kalktık heykel ve gölgesi orada kaldı meydandan çıkmadan son bir kez dönüp bana baktık ben ıslanıyordum ve ağlıyordum bir kolum havadaydı ve yumruğum sıkılı sonra öteki kolum da kalktı havada asılı kaldım bir süre ve dönüp sarıldım heykele gölge, gölge gibiydi beni içine aldı kendimi sindirilmiş ve atılacakmış gibi hissetttim o hiçbirşey söylemeden endişemi anladı elele atılmamı bekledik bir süre yağmur yağıyordu ve sıcak damlaları havada buharlaştırıyordu gölgenin içinden hiçbirşey çıkmadı,hiçbirşey atılmadı sonra onun yanında hissettim kendimi meydanın çıkışındaydık, eli belimdeydi 'görmesem de sindirilmiş ve atılmış olabilirim' diye düşündüm midem bulandı,yüzüm buruştu çıkarmaya hazırdım ama çıkaramadım ona döndüm, sessizliği sordum gülümsedi ve öptü beni dudakları ıslak ve sıcaktı elimden tutup meydandan uzaklaştırdı eve sevişmeye gittiğimizde, anladım herşeyi orada heykelin gölgesinde hala ağlıyordum, halsizdim, ıslaktım ufalanmayı, sindirilmeyi ve atılmayı bekliyordum çaresizliğim büyütüyordu sessizliğimi o ise gülümsüyordu hala yanımda -içimden her akşamki gibi bir şey diledim ondan ve onun da sabah doğrulup ilk yaptığı şey gövdesiyle öpmek,okşamak oldu sessizliğimi- (70 kuşağını anımsıyor muyuz? Can -Dündar- bu kuşağın neredeyse tek anımsatıcısı oldu. Göç ettirilen, kaybettirilen bilinçler.. Her ülkenin tarihi kayıp bilinçlerle dolu mu? Evet. Kaybolan onlar mı? Hayır. Kaybedilen, kaybolan sadece İnsan. Bu şiir hiç kimseden -benden bile- izin almadan kendisini 70 kuşağına adamıştır.) Cumhur Boratav |
|
|
  |
| Konuyu Görüntüleyen Aktif Kullanıcılar: 1 (0 üye ve 1 misafir) | |
|
|
Hibrit Mod
