Metin Yıldırım

[GooD aNd EvıL]

Ellerin Olmuş....!

Koklamaya bile, kıymadığım gül,
Bir başka iklimde, solmuş dediler…
Yıllarca kahrını, çekti bu gönül,
Hayırsız ellerin olmuş dediler…

İkimiz adına, hayaller kurdum,
Bu kalbi sadece, sevdana yordum,
Geçen gün dostlara, hatırın sordum,
Sevdiğin vefasız, kulmuş dediler…

Bırakmaz dedim ben, seven seveni,
Güldüler üstüme, yerdiler seni,
Bir daha vurdular, yürekten beni,
Gözünde değerim, pulmuş dediler…

En güzel çağlarım, uğrunda geçti,
Can versem önünde, yinede hiçti,
Tabipler ömrüme, bir mühlet biçti,
Miadım bir hayli, dolmuş dediler…

Kolumda kelepçe, bağlı bileğim,
Sırtımda yakasız, beyaz gömleğim,
Fermana yazılmış, yağlı ilmeğim,
Kararda belayı, bulmuş dediler…

Almışlar başından, süslü tacını,
Duyarım dinmemiş, yürek acını,
Taramaz olmuşsun, artık saçını,
Kıymazdım teline, yolmuş dediler…

Bir başka iklimde, solmuş dediler,
Hayırsız ellerin olmuş dediler,
Tabipler miadım, dolmuş dediler,
Ölürsem, tek çıkar, yolmuş dediler…

Metin Yıldırım

[GooD aNd EvıL]

Evet Dedik Kaybettik….!

Bir evetle başladı, hayatın diğer yanı,
O masanın başında, acıları zerk ettik….
Ve imzada bozuldu, her şeyin heyecanı,
Tozpembe hayalleri, oracıkta terk ettik…

Evet’in öncesinde, bitanemsin canımsın,
Kes de bak damarımı, içimdeki kanımsın,
Yüreğimin sahibi, sen benim sol yanımsın,
Evet dedikten sonra, sözümüzden çark ettik…

Geçti cicim ayları, gelip çattı gerçekler,
Ellerimiz boş artık, küstü bütün çiçekler,
Biraz daha geçince, ayrılıyor döşekler,
Evet derken yanlışı, şimdi yeni fark ettik…

Başlıyor kavga niza, kimse almaz kusuru,
Mum ile arar olduk, kaybedilen huzuru,
Ellerimiz mecburdu, taşa çaldık onuru,
Bir evetin yüzünden, acıları gark ettik…

Biraz daha sonrası, kalmadı heyecanı,
Her şey tekdüze gelir, çeker fantezi canı,
Sadece çocuklardır, artık bağlayan yanı,
Evet ile başlardan, düşmeyen bir pörk ettik…

Üstüne tuz ekince, kalmadı balın tadı,
Bir karmaşa içinde, doldurmuşuz miâdı,
Geri dönüp bakınca, çile evetin ardı,
İşte bu kelimeyle, kefenleri kürk ettik…

Düştük elden avuçtan, mecburiyet var artık,
Başka dünya kurmanın, hayalide zor artık,
Felekten çalacağın, bir gün bile kar artık,
Koskoca bir hayatı, evet dedik kaybettik….

Metin Yıldırım

[GooD aNd EvıL]

Geçti Seneler......!

Hayatla merhabam, daha dün gibi,
Son sürat durmadan, geçti seneler…
Ardıma bakınca, bir tek gün gibi,
Farkına varmadan, geçti seneler…

Uçurtmam yırtıldı, asi rüzgârda,
Bir hayat yitirdim, atılan zarda,
Her çağı bir başka, yaşamak var da,
Halimi sormadan, geçti seneler…

Mazinin resmini, çiziyor sima,
Kırılan kalplere, vurulmaz yama,
Her dertten bir tabip, anlıyor ama,
Yaramı sarmadan, geçti seneler…

Verilen mühlette, dönüyor dünya,
Avutur gönlümü, çeşitli hülya,
Yaşanılan ömür, sanki bir rüya,
Gerçeğe yormadan, geçti seneler…

Doğumla ölümün, vakti karıştı,
Azrail ne küstü, ne de barıştı,
Ecelle vuslatta, zaman yarıştı,
Saati kurmadan, geçti seneler…

Metin Yıldırım

[GooD aNd EvıL]

Gel de Adın Aşk Olsun..! ! !

Güneş doğup battıkça, tükenip gider zaman,
Yarınım sana hasret, bil de, adın aşk olsun…
Anlamsız bir boşlukta, sevmelerim toz duman,
Yüreğim isyanlarda, gel de, adın aşk olsun…

Yokluğunu vururken, kalbim her saat başı,
Nerdeyse çatlayacak, içimde sabır taşı,
Yanağımı ıslatan, yalnızlığın göz yaşı,
Ellerinin muhtacı, sil de, adın aşk olsun…

Sürgün yemiş umutlar, ıssızca bir adada,
Çaresiz derman arar, her duyduğu sedada,
Hislerim şafak bekler, karanlık bir odada,
Gönlümün kapısını, çal da, adın aşk olsun…

Körük olur acıya, alıp verdiğim nefes,
Ne kadar özgür olsam, etrafımda dar kafes,
Varsında deli desin, isterse bana herkes,
Serimi sevdalara, sal da, adın aşk olsun…

Mevsimlerin tadı yok, dört bir mevsim kış gibi,
Derdin mizâna vursam, dağlar ile eş gibi,
Mecburum anlasana, sana ekmek aş gibi,
Küskün duran bahtıma, gül de, adın aşk olsun…

Yıllarca kabus görmüş, duygularım askıda,
Kaybolan mutluluğun, çığlığı var yankıda,
Rûhum gıda arıyor, çalınan her şarkıda,
Sazda, sözde, mızrapta, tel de, adın aşk olsun…

Gözlerinden içeyim, yudum yudum hayatı,
Sözlerinle geçeyim, sarp dikenli sıratı,
Mecnun’la Leylâ’daki, yangının birkaç katı,
Ateşle yak sinemi, del de, adın aşk olsun…

Gündüz üstümde bulut, ******* zifiridir,
Beni bende yok eden, sensizlik zehiridir,
Varlığın tendeki can, ecelin tehiridir,
Tek parça yaşanmıyor, böl de, adın aşk olsun…

Ya toprağın ya senin, şu çilekeş bedenim,
Ya sen beni saracak, yada beyaz kefenim,
Mezarımın taşına, yazılmasın nedenim,
Azrail’i başımdan, al da, adın aşk olsun…

Metin Yıldırım

[GooD aNd EvıL]

Gönülle Hasbihal...!

Bir güzel siması aklını çeler,
Yandıkça, dağlanıp-pişersin gönül…
Delice bir bakış bağrını deler,
Ateşte kaynayıp, taşarsın gönül…

Sevdaya örülür, saçının teli,
Dokunur yüreğe, aşkın danteli,
Bendini yıkar da duygunun seli,
Çağlayıp divane, coşarsın gönül…

Kirpikler küs olur, uykusuz göze,
Meramın dökülmez, yazıya, söze,
Kül ektim sinemi kavuran köze,
Durmadan altını, eşersin gönül…

Sılada olsan da, sana gurbettir,
Uğurda ödenen, diyet, hasrettir,
Zincire bağlasam, içinde derttir,
Kırıp da peşinden, koşarsın gönül…

Eğdirir başını, kanun misali,
Bükülüp kalırsın, bir “nun” misali,
Leyla’nın düşüne, Mecnun misali,
Bilinmez çöllere, düşersin gönül…

Kar etmez ki sözüm, desem de “dön gel,
Bırakmaz boynuna, takılan çengel,
Dağları koysam da önüne engel,
Dinlemez, yinede aşarsın gönül…

Törpüler ömrünü, o sırlı halin,
Takatin tükenir, bükülür belin,
Aynaya düşünce başka cemalin,
Seyredip kendini, şaşarsın Gönül…

Metin Yıldırım

[GooD aNd EvıL]

Hüzün Kaldı..!

Ocağın kara kışı, soğutmaz bu yüreği,
Benden gittin gideli, içinde közün kaldı…
Şubattaki göz yaşım, yılların geleneği,
Doğuştan vardı zaten, seninde izin kaldı…

Mart düşürmez cemreyi, toprak olsa bu tenim,
Üzerimi örten kar, sanki beyaz kefenim,
Nisan yağmurlarında, yıkansa da bedenim,
Kavrulur susuzluktan, gönlümde tuzun kaldı…

Mayıs satmış sefamı, çayır, çimen, çiçeğe,
Nice güller dikmiştim, hayal kurup gerçeğe,
Haziran meyve verdi, kurda, kuşa, böceğe,
Yeşermeyen dalımda, asılı güzün kaldı…

Temmuzun sıcağında, duygularım buz tutar,
Çözülmeyi beklerken, akşam olur, gün batar,
Ağustos yaza değil, kaşını bana çatar,
Aynalarda gülmeyen, asık bir yüzün kaldı…

Eylülün gazelinde, kapıldım bir korkuya,
Sararıp soluyorum, yenildim bir tutkuya,
Ekimde tabiatla, dalıp gitsem uykuya,
Yatırmıyor acısı, bağrımda sızın kaldı…

Kasım beni sorgular, üşüten azabında,
Yitirdim gençliğimi, bir hayat kasabında,
Aralıkta yaptığım, kâr-zarar hesabında,
Her yılın sonu gibi, elimde hüzün kaldı,
……………..
Sermayem bir kuru can, ondamı gözün kaldı…?

Metin Yıldırım

[GooD aNd EvıL]

İşKeNcE...

Karanlığın içinden, sızıların düşünce,
Hüzünlü yalnızlığım, demleniyor geceden…
Zulamdaki sorgular, nedenimi deşince,
İntiharlar kaçıyor, bu zorlu bilmeceden…

Uykusuz gözlerime, saklamışım denizi,
Örseliyor bu günü, dünümün acı izi,
Koskoca bir boşluğa, açılan bu dehlizi,
Şiirlere dökünce, kan sızıyor heceden…

Mahşerde soracaklar, yaşattığın her anı,
Kıyametler kopuyor, sanki Nuh’un tufanı,
Feleğin çemberine, bırakılan zamanı,
Saatlerim koşarken, boğuldum düşünceden…

Akışında kayboldum, bayıltıcı hoşluğun,
Ayıltmadı bir türlü, beynimi sarhoşluğun,
Hayatın sol yanıma, bıraktığı boşluğun,
Hesabını yaparken, tükenmişim inceden…

Sevdaya kefen olmuş, gelinliğin beyazı,
Öldürdü duyguları, aşkın soğuk ayazı,
Yüreğimi üşütür, bu dağların poyrazı,
Eteğine yaz gelir, kışı gitmez yüceden…

Aynalar mı gizliyor, gülümseyen yüzümü,
Bir girdabın içinde, yitirmişim özümü,
Ahbaplarım özlemiş, sohbetimi sözümü,
Yaşadığım evrene, küs değildim önceden,

Sen diye dolanırken, kalbimi yormuş kanım,
Nefretime yenildi, incinen hassas yanım,
Çileli bedenimden, firari tatlı canım,
Soluduğum nefesin, farkı yok işkenceden…

Metin Yıldırım

[GooD aNd EvıL]

Ölemezsin...!

Sevdiğim sende saklı, yaşamanın gâyesi,
Yokluğunda aldığım, nefesi bilemezsin…
Depreşince duygular, bitmiyor hikâyesi,
Yaşananı yok sayıp, mâziyi silemezsin…

Dalınca hayallere, yüreğin seferidir,
Cana kast eden aşkın, âmade neferidir,
Çözülen diz bağının, ancak cânan feridir,
Kalpte yanan ateşi, görmezden gelemezsin…

Hâtıra da kalanı, nefret ile ansan da,
Gözlerini kapatıp, pişmanlıkla yansan da,
Avundurup gönlünü, sevdiğini sansan da,
Konduğun başka çiçek, yabandır gülemezsin…

İçindeki gerçektir, bitip tükenmez sevdan,
Gayrısı avutamaz, yar ile dolu ferdan,
Dağı taşı inletip, semayı delse nidan,
Önce ve sonra diye, hayatı bölemezsin…

Çilesi ağır gelir, makberdir koca dünya,
Sırtında hasret yükü, tesellin artık rüya,
Gözden uzak olanlar, gönülden ırak güya,
Törpüler acın seni, kolayca ölemezsin…

Metin Yıldırım

[GooD aNd EvıL]

Ölüm bize hak düştü…!

Yeter artık kaderim, çektim onca sancını,
Derdi sıraya dizdin / Yanağıma yaş düştü…!

Giydin felek başına, haktan yoksun tâcını,
Âleme düz yol çizdin / Şansıma dağ taş düştü…!



Düşman oldun hafızam, deşme yeter maziyi,
Duygu bağını çözdün / Aklıma o yar düştü...!

Sevdam haklı çıkardın, içimde ki seziyi,
Eteklerimde gezdin / Dağlarıma kar düştü…!



Mürekkebi zehirden, bir kalemle hayatı,
Şiirlere sen yazdın / Bana yaşamak düştü…!

Hayallerde bırakıp, ikimize vuslatı,
Sevgiye mezar kazdın / Aşkı boşamak düştü…!



Ömrüm zaten bitiyor, astın dünya suratı,
Anladım sende bezdin / Saçlarıma ak düştü…!

Artık bunca gam keder, unutturdu sıratı,
Azrâil yeter gezdin / Ölüm bize hak düştü…!

Metin Yıldırım

[GooD aNd EvıL]

Titremeyin Cellâtlar…!

Bütün sevmelerimi,
Muhacir sevdalarda yitirdim…
Bu yüzden yalnızlığa sürgünüm,
Bu yüzdendir mülteci oluşum,
Başkaldıran yüreğime,
Bu yüzdendir, sessiz duruşum…

Kırılan her kalemde,
Yasaklandı duygularım…
Kaç can çıktı bu tenimden,
Kaç hayalimi yıkadım, şu yorgun musallada,
Bitmedi kendime hesap soruşum,
İncinen kalbim ağıtlar yaksa da, korkma…
İsyanına kelepçe vurmuşum…

Kâbuslarım saklamış,
Firari pembe düşlerimi…
Uykusuz gözlerime bir deniz doldurmuşum,
Barakamın önüne, birde liman kurmuşum
Bu limana uğramazmış,
Mutluluğun esemesi…
Bu limandan uğurlandı,
Aşkın batan gemisi…
Boş yere avunmuşum…

Hasretle bekliyorken şimdi gün batışını,
Bir yaprak daha yırtılıyor,
Ömrümün ortasından… …
Tutunduğum yakamozu, çalma güneş,
Doğma üzerime, zaten solmuşum…
Gelme pencereme, çektim perdeyi,
Koşmaktan yorulmuşum…
Kayıp giden yıldızların,
Boşluğunda kaybolmuşum…
Zaman gibi çağlayıp sessiz akan dereler,
Bakraç, bakraç denizime döküldükçe,
Taşıyor yine hayat…
Bezgin ruhumu,
Ellerimle sunmuşum…

Hiç aldırma,
Bu benim, ne ilk,
Ne de, son vuruluşum…
Şu ecelin şakağına,
Çok, öpücük kondurmuşum…

Titremeyin cellâtlar!
Haydi, giyin maskenizi…
Ben, ölüme soyunmuşum…

Metin Yıldırım