Abdulkadir Kahraman

[GooD aNd EvıL]

Yüksünme
Yüksündüğüm meçhul dert, ceremesi dilimim…
Gönlümün külfetidir, akıttığım gözyaşı…
Kölesi olmuş kâlbim aşk diye bir zâlimin
Ayrılık meydanında kaybedince savaşı…

Güç yetiremem, bittim, yalvarır, ilenirim
Bir gözün serâbından, ilhamlar dilenirim
Ayrılık zamanına ilk ândan bilenirim
Tuttum dertten yükümü, mekanım dağlar başı…

Kim koydu vicdanıma, iltimassız yargıcı
Aynalarda gördüğü gözlerimin, yabancı
Çökelen karanlığın içimde başlangıcı
Köklerinde hastalık, ne yapsam tutmaz aşı…

Kim avladı belirsiz, nerde göçmen kuşları?
Anlayamam, yüreğim niçin döker yaşları?
Tek tek söker canımdan küf bağlamış taşları
Huzurumu kaçıran acıların talaşı…

Çıkmaz kalbim, çok ürkmüş, gizlendiği siperden
Gözyaşlarıymış canı temizleyen kirlerden
Çabukluğu beklemek ne kadar yanlış körden
Bu yorgunluk, bıkkınlık gecikmenin telâşı…

[GooD aNd EvıL]

Yükümlüler
Güneş, tutsak olduğu yere
Gitmesi gerektiği zaman
Gider teslim olur…
Ya sen! ? ...

Yağmur sağanak sağanak yağar…
sele dönüşür…
deryanın özlemiyle
çalar kendini yerden yere…
Ve duruldum sanır ulaştığında…
Denizlere...
Bilmeden fırtınaları…
habersiz dalgalardan…
başına ne belâlar üşüşür... ya sen! ?

Ağaç yerden alır yaprağı
Çiçeği…meyveyi ve gölgeyi
ve yere verir günü gelince...
ya sen! ?

Bulut toprağa muhtaç…
toprak buluta…
gökyüzü aracı…
alamaz… hep başkaları toplar haracı…
ya sen! ?

Dağlar ev sahibi
sanılır,
kar ise kiracı…
ya sen! ?

Ey insan!
taşıyacak olan tacı...
sensin, şifasız sandığın dertlerin tek ilacı...
eğer istersen! ? ...

Güneş, gölge, yağmur, toprak
deniz, su
çiçek, yaprak
meyve, manzara...
ne varsa sunulan...ikram sana!
girdikten sonra gerekmez mezara
yanlış yapma kazâra!

[GooD aNd EvıL]

Yüreğimde Yalçın Dağlar
Yüreğimde yalçın dağlar…
Umudu kül olanım ben! ..
Gözlerimde kalbim ağlar…
Bahar gonca solanım ben! ..

Gerçek nerde, ben nerdeyim?
Kendime kendim perdeyim
Her nefes bir siperdeyim
Cephelerde talânım ben! ..

Âlem benim için varsa..! ?
neden canım, tenim parsa?
Biri, derdim nedir, sorsa?
Her kapıyı çalanım ben! ..

Bir gölgeden ibâretim
Canımda sılam, gurbetim
Hem misalim, hem ibretim
Hem gerçek hem yalanım ben! ..

Bir bilen yok kıymetimi
Kim? işgâlde devletimi
Ele verip servetimi
Mağdur, muhtaç kalanım ben! ..

Dumanıyım bir sarp dağın
Derler, yok mu sığınağın?
Yeryüzünde darmadağın
Gökyüzünde îlanım ben! ..

Ne yaşattım, ne yaşadım
Sevinç, sevgiye susadım
Dert, çile, gama hasadım
İşgal olmuş alanım ben! ..

[GooD aNd EvıL]

Yüreğim Mayın Döşeli
Sevgili kor varlığıyla
Kül vücudumu kuşattı
Can alan silahlarıyla
İrâdemi söküp attı.

Savaş meydanı yüreğim
Canım namludaki mermi.

Hasretinden şok irâdem
Tutuk dilim, felç ifâdem
Düşlerim dolusu hüzün
Hayalim dolusu elem.

Ruhum istila altında
Bedenim su alan gemi.

Esâretinde şu ruhum
Ne uykum var, ne huzurum
Yağlı kurşun yemiş gibi
İnliyorum, ne kusurum?

Yaralanmış gibi yerde
Kıvranırım deli deli.

Göztaşından bir seldeyim
Kendimi bilmez hâldeyim
Can çekişirim, insafsız
Merhametsiz bir çöldeyim.

İnlemekteyim sessizce
İçim acıyla elemli.

İşgalde sevdâmın mülkü
Hasretten hasretin yükü
Ayrılığa mahkum oldum
Suçum sevmek suçu çünkü.

Çekmekteyim çileleri
Arzum visâle özlemli.

Giydiğim, kahır libası
Yasak azad, dert cabası
Çektikçe artar, kâlbimin
Ebedî sürgün, cezası.

Üzüntüden bir an bile
Olamam mesut, neşeli.

Kurtulmak değil dileğim
Sabır oyalar yüreğim
Kavuşmak istedim diye
Kelepçelenir hislerim.

Savaş meydanı yüreğim
Canım namludaki mermi.
Gözlerim silahtır benim
Yüreğim mayın döşeli.

[GooD aNd EvıL]

Zaman Yolu!
Gözyaşı ektiğim bu yol...
Kahrını, derdini bir yana bırakıp
ümidime beklettiğim bu yol....
Ömrümü tükettiğim bu yol....
sevgimi...sevincimi harcadığım...
Hep özlemini çektiğim bu yol...

Kenarlarına bir bir
kaybolmadan geri dönebilmen için
işaret olsun diye,
hasretinle kavrulmuş
kalbimi diktiğim bu yol....
Bilmiyorum kaç kere
duygularımı yama yaptığım
sonra söktüğüm bu yol....
Duâ için, kim bilir belki bedduâ için
istemeye istemeye
diz çöktüğüm bu yol...

Kahredip olan biten her şeye
lânet okuyup sevmeye sevilmeye
hüzün döktüğüm bu yol....
Hayalini perçinleyip
içimin özlemli çizgilerine
boynumu büktüğüm bu yol...
Korkudan, heyecandan ürktüğüm bu yol...
Demişsin ki; saman yolu! ?

Biliyorum, sende biliyorsun ki
bu yol zaman yolu...
sabırdan vakitleri;
bu yolda hasret, hicran bu yolda,
bu yolda zahmet dolu.
Bekliyorum ve bekleyeceğim
bozmadan akitleri
tâ kavuşuncaya kadar
gözlerim buğulu buğulu
içimse ümit dolu.

[GooD aNd EvıL]

Zamansız Sevda
Demir atmış gemiydim kendi iç denizimde
Sevdâların arzusu bir tortuydu özümde
Birden fener misali yanıverdi gözümde

Bozuldu rotam, ritmim, varlığım şoka girdi
Zamansız sevdâ beni liman liman gezdirdi.

Beklediğim nihayet geldi diye ezelden
Sevindim çocuk gibi, sarsıldım ta temelden
Su almaya başladım, dümenim çıktı elden

Çelikten irâdemi bir pamuğa çevirdi
Zamansız sevdâ beni liman liman gezdirdi.

Yalnızlığın sancısı kaplamıştı canımı
Kördüğüm eylemişti hasret heyecanımı
Deprem gibi sarsmıştı yoksunluk her yanımı

Özlemi direncimi acılara ezdirdi
Zamansız sevdâ beni liman liman gezdirdi.

Kendi kendimle ettim sürekli gizli savaş
Varlığı varlığıma kurduğu zaman bağdaş
Tutunduğum köklerden çözüldüm yavaş yavaş

Ümitlerim geriye dönmeyen yola girdi
Zamansız sevdâ beni liman liman gezdirdi.

Esirgedi, ne de çok, muhtaçtım yardımına
Avcıdan ürkmüş gibi, sığınmıştım yanına
Umut ile gelmiştim son demde limanına

Sona ermiş yolumu tam tersine çevirdi
Zamansız sevdâ beni liman liman gezdirdi.

[GooD aNd EvıL]

Zor Yangın Kara Sevda
Gül ağlarsa, baharın gözyaşı hiç diner mi?
Zor yangın kara sevdâ, yâr olmadan söner mi?
Yâre kapılan kalbim, köle yapılan kâlbim
Sormakta, “son nefesin vermeden yâr döner mi? ”

Doruklarda kar aşkım, şahidim karlı dağlar
Gökyüzünün gözleri gözlerim gibi ağlar
Vaktinden evvel hazan esâretinde bağlar
Gül ağlarsa, baharın gözyaşı hiç diner mi?

Boğarmış hiç alışkın olmayanı hıçkırık
Olurmuş hasretinden canın her yeri kırık
Yangınmış aşk, sönmeyen; körüklermiş ayrılık
Zor yangın kara sevdâ, yâr olmadan söner mi?

Şaşkın çarpılan kalbim, vîrân kırpılan kâlbim
Aşk nedir hiç bilmeden aşkla serpilen kâlbim
Yâre kapılan kâlbim, köle yapılan kâlbim
Sormakta, “son nefesin vermeden yar döner mi? ”

[GooD aNd EvıL]

Zülfü Kirli Gül
Zülfü kirli bir gülün bakışında hüzünüm
Gözyaşlarım ayrılık mihrâbında can verir...
Çiçeklerin gelinlik giyindiği düğünüm
Seherlerin neşesi elemime son verir.

Sarmal sarmal ihtiras, özümde hüküm süren...
Kılavuzu kaybettim, bulmam zor çıkış yolu!
Ağlatır gözlerimi, yüreğimi güldüren...
Gözyaşlarım bulamaz rehbersiz akış yolu!

Karamsarlık hikaye yazar, duygularımla...
Sonsuzluğun muhteşem esrarına, bıkmadan!
Yağmur olur beklentim çiseler damla damla...
Yangınsız tutuşurum, kül olurum akmadan!

Başkaldırım kendime, belirsiz itaatim...
Alnımda her lekeden kara dolu, çıkmayan!
Elem, hüzün elinde oyuncaktır sıhhatim...
Dikenlere hükümlü gül, her yerim, kokmayan!

Dinginliğin öyküsü fırtına deryalarda...
Zerrelerim savrulur gökyüzüne yok olur!
Bir serüven yaşarım karmaşık rüyalarda...
İrâdem ki, gördüğü manzaradan şok olur!

Zor dönemeç kalbimin sonsuzluktan isteği...
Benliğimi kuşatan câzibeli özel kim!
Kimse vermez, vermezsem vîrâneme desteği...
Ânlarla boğuşurken düşünmem hiç, güzel kim?

Bir bâdire içinde bin bâdire çelişkim...
Hayâlim, nerelerde gezinir ne bileyim?
Zelzeleli bir bakış gözlerimle ilişkim...
Çilelerle sarılmış, baştan sona çileyim.