Özgür Köktürk

[GooD aNd EvıL]

Benimle

İnceden inceye bir yol var
Yanıyor içimde hayâllerimle
Dumanı seni boğuyor
Buram buram tütüyor benimle

Uçurum boyu uzanıyor
Uzadıkça süzülüyor
Yürekleri yaralıyor
Yakıyor seni de benimle

Yarınlara umut satmış
Umutları sevdaya katmış
Özlem olup kanatlanmış
Savuruyor hayâlini benimle

Sonun başlangıcı gibi
Acının süzgeci gibi
Derdimin ilacı gibi
Esiyor seherde benimle

[GooD aNd EvıL]

Bıkkın

Çalıntı ay geceden
Gün şafağa yabancı
Hırsız düşlerin hırçınlığında özlem
Beklentiler buruk...

Yokum hiçbir oyunda...

Hiçbir renge boyanmadı gökkuşağı
Adsız şehirler sürgünü
Deryalar buz kokusu
Uykusuz kuşlar yaşındayım
Kuşkusuz susuşlar bakışında...

Hicran akıttım her öfke buğusuna
Gece koyusuna zifir çaldım
Toprağa yasladım umudu
Sevdayı yalnızlıkla kutsadım...

Çalıntı kalemler bulaşık şiire
Mısralardan akan öksüz kelimeler
Heceler küskün harflere
Sırça yürekler yasındayım
Yiten haykırış tasasında...

Kurnaz enkazlar altında şaşkın bakış
Şuura hasret haset mağrurluğu
Akranı riyâ
Edimi bozgun...

Alelâde bir kül, yangın ertesi
Yağmur yoksunu intihara davet
Gelişi teşhirinde teşrihlerin
İki soluk arasındayım
İhtiras karasında...

Nefes nefese uykular eşliğinde
Seyrindeyim vicdan aynasının
Kimi kırık
Kimi puslu
Kimi paslı...

Canım çıkmaz elimden
Tenim cılız seviler kıskacında
An
Kan revan
Bıkkın bekleyişler girdabı
Umuda bulan...

[GooD aNd EvıL]

Bıraktın

Ne yüzle gelirsin kapım çalmaya
Merhaba demeye söz mü bıraktın
Gönlümde erimiş sızım almaya
Bir fincan kahvelik iz mi bıraktın

Sözlerin altına döndüğü yerde
Dertlerin dert içre söndüğü yerde
Kıldan tüyden hesap bindiği yerde
Küllenmiş yaraya köz mü bıraktın

İner dallardaki tünek baykuşlar
Diner akıtılan serseri yaşlar
Oturmuşken tümden yerine taşlar
Yazımda boranla güz mü bıraktın

Gecenin kör vakti sabaha varmaz
Sabahın ayazı rüzgârı yormaz
Sanır mısın rüzgâr hesabın sormaz
Yelden işkillenen öz mü bıraktın

Uyan uykulardan aç bilincini
Anadan üryan soy, saç ilencini
Kapı kapı gezen *** dilencini
Avutacak güzel söz mü bıraktın

Frengi yarası sızar bağrından
Salyalı mikroplar azar ağrından
Damla damla nefret süzer sağrından
Umuda bulanmış töz mü bıraktın

[GooD aNd EvıL]

Bilmesen de

Hâlâ yağıyor gökten boşanırcasına
Deli gözyaşlarım gibi ağlarcasına
Gökler de isyanda haykırırcasına
Aşkımıza ağlıyor bilmesen de

Hâlâ yanıyor ilk aşk hüsranı gibi
Bitmeyen yollarda yürüyor gibi
Sonsuz bir ateşe gidiyor gibi
Aşkımıza yanıyor bilmesen de

Hâlâ yaşıyor ölümsüzcesine
Sonu yok bunun ecelsizcesine
Başkasını hiç sevmemişcesine
Aşkımızda yaşıyor bilmesen de...

[GooD aNd EvıL]

Bilmiyoruz

Bütün yorgunluğumu bir kenara atıp, yeni hayalleri unuttuktan sonra başlamalıydı açılacak ilk sayfaya yazılacak ilk harf. Neyse ki imdadıma yetişen gölgem oldu yalnızca, beynimdeki muhtelif fikirleri yargılayıp hükmedecek.

Sorular, sorular, hep sorular… Hep açılımı karmaşık sorular. Ve karıştıkça karmaşıklaşan. Ve cevabını kendinde bulan. Aramayan, sormayan, bildiğini bile bile kendini sorgulamayan değil ama! Belki susarak, belki haykırarak, belki çığlıklar atarak, renklerde efsaneleşen hayatları yudumlayarak belki, belki de güneşin yanılgılarına yaslanarak. Ama aç, ama susuz, ama zavallı değil. Sır olmuş günün ortasında, gecede yahut alacakaranlıkta. Ve çıkmamış gizlendiği asfalt çamuru zifti karanlıktan….

Yığınla soru işaretleri var beynimin içinde. Ve her soru işareti bir ünleme dönüşüyor. Aşk gibi, hayat gibi, umut gibi... Neyi arıyorum kendimde ve kendimde bulduğum ne? Bir yağmur damlası ne anlatmak ister inceliğinde ve sağanakta? Kimi ıslatır, kime rahmet getirir? Gözyaşından tek farkı tuz oranı mı?

Aşk dedim, sahi aşk nedir gerçekten? Herkes kendince bir tanımını yapar fakat hep kendi bakış açımızdan gördüğümüz hisleri aksettiririz. Kimine göre aşk zül ile yanıp kavrulmak. Kimine göre karşılıklı, kimine göre karşılığı kendinden gelen bir olgu. Kimi bir veya birkaç gecelik sevişmeye aşk diyerek alçaltıyor, kimi aşkına düştüğünün tenine dahi dokunmaya cesaret edemeden uluhiyet derecesine yükseltiyor. Kimi de aşkı ayaklarının altına alıp eziyor, çiğniyor ve iğrenç bir paçavra misali atıyor nereye gittiğine bile bakmaya gerek duymadan. Kimi Nietzcshe’ye öykünüp yanına kırbacını alıyor, kimi Mazosch’a özenip kırbacı kendi elleriyle sunuyor. Aşk acı çekmek mi, çektirmek mi? Neye karşılık acı? Ve neden? Ve neyin tatmini? Bu ve bağlaçlarıyla başlayan devrik soru cümlecikleri bitmez. Herkes bir yanıt bulur, her yanıt kendince doğrudur. Ama aslında hiçbiri gerçek anlamda doğru değil. Hep arıyoruz cevapları ve hep soruyoruz. Belki Adem’den, belki Nuh’tan beri. Ve aldığımız hiçbir cevap bizi tatmin etmiyor. Çünkü biliyoruz ki her tanım içinde yeni soru işaretleri barındırıyor, her soru işareti yeni bir kapı aralıyor ve kapılar hiçbir zaman kapanmıyor. Hep aralık. Menteşeleri eski hep, her aralanışta yoğunluğumuzu aynı noktaya çeken kapılar...

Hayat dedim, hayat nedir? Nefes alıp vermek mi, yaşamı idame ettirebilmek mi, aç karnını doyurma telaşı mı, yaşamak için öldürmek mi, güçlü-zayıf eşitsizliği mi, diyalektik mi, eytişim mi ne? ! ! Hayata da hepimiz farklı bakıyoruz. Bir Amerikan askeri için hayat; öldürdüğü her masum insan için alacağı parayla eşdeğerde. Filistinli çocuk için hayat; elindeki sapanın ucuna yerleştirdiği taşta. Kimine göre kırkında başlar hayat, kimine göre ellisinde. Kimi de hayatın ne olduğunu anlayamadan çekilir gider bir başka hayata. Gökyüzünden kayan yıldızın başka bir gökyüzüne gitmesi gibi. Aradaki tek fark bizim yeryüzü yıldızı olmamız. Kimi parlak, kimi sönük, kiminin ışığı kendine bile yetmeyen. Her insan bir hayattır. Her insan bir dünya. Her dünya içinde ayrı bir atmosfer yaşatır. İlginç olan atmosferin içindekiler görebiliyor nasıl olduğunu. Kirli mi, temiz mi, delik mi, sağlam mı... Hiçbirimiz aynaya bakmaya cesaret edemiyoruz. Çünkü kimse kendini aynanın gördüğü gibi göremiyor. Ve kırıyoruz aynalarımızı kendimizle yüzleşemediğimiz için. Ne kadar doğruyuz, ne kadarımız yanlış. Ne kadar insanız ve hayatın neresindeyiz. Bilmiyoruz. Bilmek istemiyoruz...

[GooD aNd EvıL]

Bilsem

Korkarım şimdi
Vallahi korkarım
Tutar gelir sabahın köründe
Telaşa kapılır işte mısralarım
Öyle utanması, sıkılması da yok
Arsız kefere! ..

Teklifsiz gelir
Hem de buyursuz
Sanmayın kusursuz
Sualsiz
Sorgusuz...

Niye gelir
Nereden gelir bilmem
Korkarım şimdi
Vallahi korkarım
Kim gelir
Bir bilsem...

[GooD aNd EvıL]

Bir Aşk Hikâyesi

Bir aşk hikâyesi bu
Bütün aşklar gibi sıradan
Bütün aşklar gibi ayrıcalıklı...

Köprüler var bu hikâyede
Düşerken serin sulara
Denizlere sıkılan limonlar...

Ve kurtlar çeşit çeşit
Leş kokulu nefesiyle
Enseleri yakan...

Bütün isimler var öykümüzde
Kol kanat geren melekler
Quasimodo, Esmeralda; çan kulesinde
Ferhat, Şirin; Amasya yücelerinde
Tristan, İzolde; beyaz elleriyle
Hansel, Gretel; fırk fırk
Koca ağızlı büyükanne bile...

Her masaldan izler taşıyan
Her destandan parçalar
Duyanlar, duymayanlara anlatsınlar...

[GooD aNd EvıL]

Bir Gece Yarısında

Her gece yarısı içimde
Fırtınalarla savrulursun
Nedeni belli değil gibi
Sen gibi bir şey
Senin sevdan gibi...

Belki yüreğim hep sensizlikten yana
Yüzyıllar boyu süren bir umut
Bir hasret
Ve tutku
Ve bilincim ellerinde kalmış
Çırpınıyor yaralı kuş gibi

Sevdikçe uzaklaştım senden
Uzaklaştıkça sevdim
İyimser kaldım acılara
Boranlara dayandım
Zulmüne inat direndim yaşamın
Tutmasa da ellerimden sevdim yaşamı
Onu sevdikçe senden kaçtım
Senden kaçtıkça sana koştum
Varlığında yokluğumu buldum...

Yine senden ayrı kaldım
Belki çare olur dedim
Ve seni bensizliğe mahkum ettim

Şimdi sen de beni bensiz yaşa
Umutlara boş verme
Bul beni karanlıklarda
Belki
Bir gece yarısında...

[GooD aNd EvıL]

Bir Gül

Bir gül var elimde dikensiz
Bir gül, yüreğimde büyüttüğüm sevgiyle
Kokusunu senden alıyor
Güzelliğini senden

Bir gül ki, can oluyor canıma
Bir gül ki umuduma umut
Bir gül ki, adı sen
Bir gül, canımda solmayan...

[GooD aNd EvıL]

Bir Gün

Bir günüm bir sessizlik
Bir günüm acı çığlık
Bir günüm kimsesizdir
Bir günüm kalabalık

Bir gün bir günü tutmaz
Ağlar mıyım, güler mi
Bir günüm belli olmaz
Yaslı mı, neşeli mi

Bir gün bir volkan gibi
Patlayacak yüreğim
Acılardan açılan
Kapılardan girince