Hasan Kocamanoğlu

[GooD aNd EvıL]

Hazar
Deniz görmemiş bozkırlı çocuklar yaşar,
Etrafı çetin dağlarla çevrili göl kıyısında…
Emin olunki, onlar su hasreti çekmezler
Bilirler, sandalı, martıları, sudaki ışıltıları
…
Derin mavi gölün dalgaları rüyalarını süsler
Doyum olmaz ne zaman baksa seyirle Hazar’a *
Geçerken kıyısına yolu düşse birinin kazara
Hayran olur, alamaz kendini, doyamaz Hazar’a
…
Hazar Baba dinelir yanı başında adını verir göle
Saf ve temizdir insanı, pek bilmezler hile
Anlatılır, çok eski bir batık kentin hikâyesi
Anlatılır, dinlenmek için inerken sahile
…
Kent; bir hamile kadının isteklerini geri çevirir
Yayla kent, yedi kat yerin dibine geçiverir
Biline! Hazar, Türkiye’nin en derin gölüdür
Mavi sularında antik bir kent gömülüdür.
…
Üzümü, vişnesi, armudu, hem tatlı hem boldur
*******i etrafını süsleyen kuzeyden geçen yoldur
Kıyısında “Hazar Şiir Akşamları” düzenlenir
Geleni, gideni, söyleyeniyle şenlenir



Hasan Kocamanoğlu

[GooD aNd EvıL]

Hoca Ahmet Yesevi
Gönüllere merhem, mazlumlara yoldaştı
Hikmetli sözleri derdi olanları dolaştı
Cahille işi olmazdı
Hoca Ahmet Yesevi’nin…
…
Hizmet eder, Allah’a kul olurdu
Yolunda toprak gibi yol olurdu
Aşkıyla yanar, söner kül olurdu
Hoca Ahmet Yesevi…
…
Nefsini öldürür, yüzünü güldürürdü
Sırlar âleminden hikmetler doldururdu
Aşk ile canı köze koydururdu
Hoca Ahmet Yesevi…
…
Dolaşırdı şeriatın bostanında
Gezinirdi tarikatın gül zarında
Satardı hakikatin pazarında
Hoca Ahmet Yesevi…
…
Hakk’a tabi olup taat kıldı
Baş eğdi, oruca adet kaldı
Zikirle gece-gündüz rahat kaldı
Hoca Ahmet Yesevi…
…
Genç yaşta nice makamlar aştı
Kurtlar ve kuşlarla selamlaştı
Kırklar’la, Hızır’la kucaklaştı
Hoca Ahmet Yesevi…
…
Hakk’ın cemaline âşık oldu
Mihnetler çekip sadık oldu
Hakk’ın dergâhına layık oldu
Hoca Ahmet Yesevi…
…
Allah aşkından haraptı hali
Aşk yolunda türaptı hali
Gözü yaşlı, bağrı kebaptı hali
Hoca Ahmet Yesevi’nin…
…
Alırdı Hak’tan fermanını
Kullara verirdi armağanını
Ölüm anında sunardı imanını
Hoca Ahmet Yesevi…
…
Talip olup girdi, Hak yola
İhlâsla gönlü verdi Hak’ta mola
Yolu Arş, Kürs, Lehv, Kalem’de ola
Hoca Ahmet Yesevi’nin…
…
Hak yoluna vücudunu nalân kıldı
Marifet meydanına cevelan kaldı
Aziz canı İsmail gibi kurban saldı
Hoca Ahmet Yesevi…
…
Utanırdı İlah’ından
Korkardı günahından
Dilerdi Allah’ından
Hoca Ahmet Yesevi…



Hasan Kocamanoğlu

[GooD aNd EvıL]

İnsan Olmanın Onuru
Ben Müslüman’ım diyorsan,
Müslüman gibi yaşamak zorundasın…
Kıldığın namaz,
Tuttuğun oruç,
Verdiğin zekât,
İyi bir Müslüman olduğunu söylemeli…

Secdeye vardığında
Günahlarını gözyaşların silmeli…
Seni kötülüklerden men etmeli,
İçindeki Allah sevgisi,
Sana sorumluluk ve güç vermeli…

Cemiyet içinde Müslüman gibi
Yaşamanın bir bedeli olmalı…
Tüm yanlışlarının sorumluluğunu,
Vicdanen üstlenebilmelisin.

Yalnızca dürüst olmak,
Kötülüklere kapını kapamak,
Kurtuluş İslam’da demek,
Asla senin için yeterli olmamalı…

Yazarının,
Sanatkârının,
İş adamının,
Ve arka çıktıklarının,
Yanlışlarını söyleyebilmelisin…

Güzel olanları söylerken,
Diğer yanda,
Yanlışları eleştirebilmeli…
İnsan olmanın onurunu yaşamalısın.




Hasan Kocamanoğlu

[GooD aNd EvıL]

İstanbul
Seni sevip anlatmaya; nereden, nasıl başlasam
Bebek gibisin İstanbul… Uzanan eli haşlasam

Ey güzelim, İstanbul’um; yeryüzünün cennetisin
Fatih Sultan Mehmet’imin en kutsal emanetisin

Yıkık enkazında bile; bir yanın en şanlı Asya,
Diğer bir yanın Avrupa; asıl sensin tek Avrasya

Beyoğlu’n eloğlu gibi; zengin, süslü, şatafatlı
Şişli, Maslak ve Tarabya’n başkaldırmış hem çok katlı

Tarih kokuyor her yanın, Boğaz’ın güzelliğinde
Herkes birçok anlam bulur, senin her özelliğinde

Fatih, Beyazıt ve Eyüp; hep manevi kıvamında
Yine Ayasofya mahzun, Sultan Ahmet kıyamında

Kim ki Üsküdar’a gitse; ak bir yağmura tutulur
Aşkla ansa, dua etse; tüm günahlardan kurtulur

Yedi tepen yedi cennet, derdin bile cana minnet
Yatar bir yanda evliyan; diğer bir yanında cinnet

Bir kara sevda gibisin, doyulmaz aşkla yanarsın
Ezanların huzur verir, gözün yaşlı hak anarsın

Sana dokunacak eller; kırılmalı, yanmalı be!
Yan gözle bakanlar bile, dönerek etmeli tövbe

Görüyorum ağlıyorsun; kaybolmuş sanki değerin
Kirlense de sahillerin, seven insanlarda yerin

Sen masallar diyarısın, bin bir geceyi anlatır
Sultanlar şehrim; âşıklar, şairler seni ağlatır

Yediveren gülüşlüdür, şu Haliç ve Boğaziçi’n
Ayrılanı hasret çeker, özler, ağlar senin için

Güneş sende başka doğar, günler başka batar sende
Kanatlanır manzaralar, iştahla uçar ensende

Her bakanın farklı görür, adım başı mana dolu
Hayran, hayran seyreder de; farklı görür Anadolu

Ey sevgili İstanbul’um dünyada bir tek incisin
Ki sen her halinle güzel; güzellikte birincisin

Bir yanında Necip Fazıl, bir yanında Garip Veli’n
Ki sen sultanlar şehrisin, dün bugün daha evvelin

Yüreğimin rüzgârıyla, sallanır seker sandalın
Senin aşkının uğrunda, acılar çeker sevdalın

Senin her köşe başında, Sinan’ın bir şaheseri
Hep dualarla seyrettim şafakta senin seheri

Nerde şu gönül titreten şairlerin hani nerde?
Birer ekmek kapısısın, adım başı her bir ferde

Haramdır sensiz yaşamak, koynunda ölmekse makbul
Herkes yitse de koynunda, bulabilirsen bak ve bul

Seni yazmaya güç yetmez, takat mı kalır saymaya
Hoş görsün tüm sevenlerin, yazmadık diye kızmaya

İstanbul’um her bir anın, her bir günün, has bir maya
Sevenin, sevilenin de sevgiden mahrum olmaya.




Hasan Kocamanoğlu

[GooD aNd EvıL]

İşte Geldim Efendim
Yalnız geçip gidilir ölümün altından,
Yaradana gidilen en doğru yolundan.
Ölüm bir arayıştır, cihanın efendisini…
Bir vuslat, bir buluş olur görünce kendisini…
…
Geride kalanların gönderdikleri,
Kalp sıcaklığında sunulur Fatiha’ları…
Saadet dolu tebessümler taşır,
Kızım, Oğlum ve dostlarımın sureleri…
…
Gelecektim… İşte, geldim efendim…
İyiliklerimle… Sevincimle… Güvencimle…
Size olan bitip tükenmez hasretimle,
Yanarak işte, geldim Efendim…
…
Hep Hak için sevinmiş, hep Hak için gülmüş,
Hep Hak için mum gibi tükenmiştim,
Ne kendim utandım, yaptıklarımdan
Ne dostlarımı utandırdım, ne de sizi Efendim.

Yüreğim yalansız, bedenim haramsız,
Yanımda kırık dökük birkaç Fatiha’yla…
Şahittir, ay hilalken, erikler çiçek açarken,
Seherle güvercinler uçarken işte, geldim Efendim…
…
Şahittir, zikir tesbihimin ilk tanesi,
Salâvatla içtiğim zemzemin ilk damlası,
Okuduğum, Elifba’nın elif, be, te’si
Koşarak işte geldim Efendim…
…
Ölüm, o kadar uzak ve o kadar yakındı,
Unutmayan, tek ve en büyük vefalıydı,
Ebedi yarınların aralık duran kapısından
Süzülerek işte geldim Efendim…



Hasan Kocamanoğlu

[GooD aNd EvıL]

Kabul Etmez Seni
Gönlüm ettiğini unutmaz
Hile ve desiseni yutmaz
Günahlarına alkış tutmaz
Yer ve gök kabul etmez seni
*
Kahrım ki sırtına yük olur
Saçların dağılır bük olur
Gün gelir yerdiğin dük olur
Yer ve gök kabul etmez seni
*
Hep verdiklerin delil olur
Çok sevdiklerin zelil olur
Gönül uslanır ehil olur
Yer ve gök kabul etmez seni
*
Haznen boşalır takır olur
Kalayın gider bakır olur
Güzellik gider hakir olur
Yer ve gök kabul etmez seni
*
Alıp giden bir kopuk olur
Arda yediğin topuk olur
Rüyana girer sapık olur
Yer ve gök kabul etmez seni



Hasan Kocamanoğlu

[GooD aNd EvıL]

Kardelen
Bendeki bir dert ki,
Anlatamam kimseye,
Kulak verip de beni
Dinler misin Kardelen?

Sardı tüm benliğimi,
Mecalim yok gülmeye
Sende benle ağlayıp,
İnler misin Kardelen?

Hatıralarımızla dolu
Gurbet aksamlarında
Hasret denen türküyü
Söyler misin Kardelen?

Senin de gözlerin yaş
Ağlamışsın besbelli
Mevsimin gelmeyince
Açar mısın Kardelen?

Dostu oldum *******in
Çözemedim bilmecelerin
Cevabını sen bana
Çözer misin Kardelen?

Ayrılık tattırsa da acısını,
Unutamazsın hatırasını
Hepsini bir kalemde
Siler misin kardelen?

Yurdun dağlar senin
Hep yükseklerdesin
Eğilip de elimden
Tutar misin Kardelen?

Sevda içimde bir sancı
İyisin amma çoğu zaman acı
Çaldım işte kapını
Açar misin kardelen?


Hasan Kocamanoğlu

[GooD aNd EvıL]

Kederli Gül
Seher vakti karlar içindeydi Ankara
Yoktu peronlarda ne zengin, ne fukara
Genç bir kadın, başını almış gidiyordu
Perdesi aralık duran karanlıklara…
*
Bilmem nerden gelip nereye gittiğini
Ona baktım durdum, durdum baktım merakla
Kederli bir gül açıyordu ilk şafakla
Gördüm yudum yudum hasreti içtiğini…
*
Caddeler bembeyaz kardı, ayak izleri
Yoktu izi, ayak izleri arasında…
Kederlere kaçıyordu bir gül, kederli
Karanlıkta yağan karların arasında…
*
Tandoğan, Kızılay’a çıkıyordu yolu
Kurtuluş, Cebeci’ye taşır taksi onu
Kader, kederli güle oynuyor oyunu
Siyasal’ın dar ve arka sokaklarında
*
Kış kederli, yaz kederli avuçlarında
Mehtapla parlıyor ayaz kucaklarında
Gözü yaşlı, kederli bir gül ağlıyordu
Bembeyaz karlar kaplıydı şafaklarında



Hasan Kocamanoğlu

[GooD aNd EvıL]

Kınalı Gelin
Yurdunun toprağı cevher, suyu Kevser’di
Cennet misali tatlı tatlı rüzgârlar eserdi
Şehrin ortasında göz alıcı muhteşem bir konak
Beyin yeni yetme oğlu, çengiden daha oynak
Bey, gözünü sakınmazken daldan budaktan
Beyzade dilerse; yar severdi kundaktan
Bey başını kaldırıp bakmazdı kimsenin kapısına
Söz yoktu, halkın kızına, kısrağına, karısına
Bey ferman buyurmuş, bir gün sır kâtibine
Kâtibi elçi gönderir, dostu, gönül sahibine
Bey: “Al şu keseyi de karşıla evinin ihtiyacını
Var ise ödeyiver, sağa sola borcunu, harcını…”
Kâtibin bir kaynar kazan su devrilir başına
Ağzı kurur, dili tutulur, hüzün düşer kaşına
Henüz yeni evliydi, fidan gibiydi karısı
Güzeller güzeliydi, sanki ayın diğer yarısı
Düşünür, taşınır, bir dala konduramaz halini
Beti benzi kül keser, söyleyemez beye ahvalini

Gelin:
“Al duvağımın sahibi, yüzünden çekilmiş kanlar”
“Gönül evinden şu körpe yüreğime kanlar damlar”
“Gam yükünü yüklendin de yükünü alanın mı yok”
“Yaran yürekte de, hiç yaranı saranın mı yok? ”

Kâtip:
“Sorma sevdiğim, zalim felek, acı katar aşımıza”
“Duyma sevdiğim, uzunca ayrılık sarar başımıza! ”
“Bilirim ki Beyin fermanı çıkar, durur karşımıza”
“Ayırır ayrılık bizi, kıyar şu gencecik yaşımıza…”

Acılar sarar, gelinliğine doymayan şu taze gelini
Doğrulamaz, şimdiden ayrılık acısı büker belini
Oturur, gelin iki gözü iki çeşme ocak başında
Soldurur ayrılık, ne zor imiş şu gencecik yaşında

Gelin:
“Dertliyim, kopsa da kıyamet yine severim seni…”
“Gurbet ele dalıp da; yalnızlıklara koyma beni…”

Kâtip:
“Bu gönlüm vurgundur bilirsin, kumru diline…”
“Bülbül olur tezce dönerim ben, gonca gülüme…”

Günler zor geçer, gelin eşikten adımını atmaz
Ayrılık acısından doyasıya hiç uykuya yatmaz
Yâri gitti de haber gelmez kara dağlar ardından
Günler geçmez, pas tutar hasret hançeri bağrından
Bir gün beyzade görür, vurulur şu taze geline
Beylik fırsatı ganimet olarak sunar onun eline
Beyzade, yeter ki murad etmeye görsün bir şeyi
Alt eder, üst eder, yem eder kendine her şeyi
Beyzade: “Ya o eller yazacak benim şu bahtımı”
Ya da yâd eller kazacak benim şu mezar tahtımı”
Ne bu beyzadeye yar olur, şu tazecik gelinden
Ne de tazecik gelin kurtulur, ölümün elinden
Dilden dile anlatılır, şu “Kınalı Gelin” hikâyesi
Yasa boğar cümle âlemi, bu hikâyensin acılı yası



Hasan Kocamanoğlu

[GooD aNd EvıL]

Kırık Desti Gibi
Yüklenen manaları bilemedim
Emirlerini eda edemedim
Sırrınla kalbimi besleyemedim
Kırık desti gibi geldim efendim
…
Zekatla zengin fakirle yan yana
Oruç en güzel perhiz anlayana
Yolunda bir, bir şeyler yaptım ama
Kırık desti gibi geldim efendim
…
Namazla erdim yüce makamına
Lütfundan canlar buldum imanıma
Ezildim, izzet ve azametine
Kırık desti gibi geldim efendim
…
Sundun meccanen sonsuz nimetini
Bildirdin, anlamadım hikmetini
Umdum da celilinden, cemalini
Kırık desti gibi geldim efendim
…
Gücüm yetiremedim kul olmaya
Dalmışım dünyadan murad almaya
Günahkar kulu kapıdan kovmaya
Kırık desti gibi geldim efendim



Hasan Kocamanoğlu