Dünya Güzeli, Kainat Güzeli, Bir de Muşmula

[GooD aNd EvıL]

Kadın tam bir dünya güzeliydi ama,
Adam da tam muşmula suratlı birydi,
Kadın güzelliği ile çıldırtırken,
Anlamıyordu asla,
Hep hüsrana uğruyordu sonunda nedense,
Üçüncü bir güç baş belasıydı sanki kadına,
Ve adam üzerinde çıldrıtmaktan da öte,
Delirtici bir şey taşıyordu her an ve hep cebindeydi o nesne,
Çünkü, adamın cüzdanı kainat güzeliydi adeta,
Bundandır ki muşmula suratını çook pahalıya satmıştı kadına...
Ve adamın her gittiği yerde yoluna insan postu seriliyordu,
Ayakları iskeletleri çıkmış kölelerin sırtındaydı daima,
İçtiği viski insan kanıydı,
Paltosu yoksulların diyetinden örülme,
Ve binbir renk, binbir nakıştandı...
Kadının sa, her gittiği yerde yangınlar çıkıyordu,
Bakışlarıyla tutuşturuyordu erkek yürekleri,
Ve kirpikleriyle de hançer üşürüyordu duygulara,
Bir emsalsiz tablo oluyordu akıllarda ama,
Adam, dünyanın bütün itfaiyecilerini satın almıştı sanki,
Kadının yangınında kalan herkes,
Susuz ve çaresiz kalıyordu sonunda...
Kadın, kadındı ama, kendini unutmuştu sanki,
Bedeninin değil ruhunun içindeki asıl kadını arıyordu hep,
Kadınlığını kadın gibi yaşamak,
Kadın olduğundan zevk almak, zevk vermek istiyor du ya,
Adam, paradan bir duvar örüyordu her düşüne, her duygusuna kadının,
Ve kadının olduğu her yerde, bir cüzzamlının suratı gibi peydah oluyordu,
Ve kadın, adamın paradan ördüğü duvarların arkasında,
Görkemli ve kalabalık bir sarayda yaşaıyorduysa da ,
Kadınlığını tadamadı, kadınca yaşayamadı,
Cinselliğinin anlamını bulamadı, öğrenemedi hiç,
Hep o kalabalıkta yapayalnız yaşadı, yaşadı...
Arzularının paraya benzer yanı yoktu kadının ama,
Aanlatamadı, anlatamadı, anlatamadı,
Adamın da paradan kefen yapılamaz diye bir düşüncesi olmadı asla...

15.07.2004 Taşkışla/Taksim