Sorgulama...

[WrAtBoY]

Gidiyorum karanlıklara… Kulağımda tanıdık bir melodi, yaklaşıyorum az önce hayran kaldığım ışıklara… birer birer geçiyorum yanlarından, ama etkilemiyor beni eskisi gibi. Gözüm bu sefer de uzaktaki parıltılarda…

Niye tatmin olmaz ki insan elindekinden çoğu zaman? Neden doyumsuzdur, hep daha fazla içim parçalar kendini? Mutluluk en iyi de en mükemmelde midir hep? Elindekilerle mutlu olmaya çalışması daha doğru değil midir insanın? Vasatın altında mükemmel gizlenmiş olamaz mı? Hep en iyiyle mi huzur bulur insan? Yetinmeyi bilerek başlayamaz mı huzurlu bir hayata? Hep uzak yıldızların büyüleyici parlaklığıyla mı kıyaslar paslı sokak lambalarını? Oysa yanında, elinde olan onun için daha değerli değil midir? Yıldızlara ulaşamayacağını bile bile her an bunun için üzülmek yerine,o paslı sokak lambasının altında güneşin doğacağı ve hayatı aydınlatacağı anı beklemek daha umutlu ve olası değil midir?

Işıklardan uzaklaşıyorum hızla, az önce bana muhteşem gelen yeni parıltılı dünyaya yönelttim rotamı. Peki kim garanti edecek mutlu olacağımı, o ışıkların hep ilk günkü gibi parlayacağını…