Cumhur Boratav

[GooD aNd EvıL]

Adını Bilebilseydin

korku salıyorum içine
bugünü soluyorum
yarına ilişkin her türlü belirsizliği

kendini
hissettiriyorum dokunuşlarımda

işte en sonunda birşeyleri yaşıyorum derken
çıkarıp kitabını unuttuğun yerden
tozunu üflüyorsun
ciğerlerine kaçıyor toz
öksürüyorsun
mideni bulandıran bir öfkeyle
boğulurcasına

kurtulmak için
kapılarımın her birini açtığında
yarattığın imgeler karşılıyor seni
yüzüne kendini inkar eden
bir gülümseme yayılıyor

keşke adını bilebilseydin

Cumhur Boratav

[GooD aNd EvıL]

Ağlamak

nasıl izin verdim
ıslaklığının bulaşmasına
kendimi rahat hissetmeye
saçlarımı okşayan ellerinde
yorgun bir günün bitikliğine benzeyen sıcaklığında
kendimi kendime alıştırmaya

seni bulmak ağlamaktı

ağlamak bir şey kazandırmıyor bana
her akşam korkulu düşlerimle rüzgarlar oluşturmak
ya da acı verici sesini susturmak dünyaya bakışlarımın
artık ölümün benimle beraber yürüdüğünü
daha çok hissediyorum
içinde gevşek,
uzun,
tükenmiş zamanımın

beni yeni koltuğunda uyuklayan bir adam yapıyorsun
ayaklarım bu kentin sokaklarını sevmeye çalışıyor seninle
sevgi hiç büyümeyen, hiç solmayan bir ot gibi
hafifçe sallanıyor ellerimin arasındaki soluğunda
içimden onu kökünden koparıp
yosunların denizin içindeki dalgalanışlarına bırakmak geçiyor
tuzunu gövdemden silmek istiyorum
ve uzun adımlarla odandan çıkmak

dışardaki kavgama geri dönmek düşüncesi
gözlerimi dolduruyor
ah ağlıyorsun,
ama zaten hepsi sadece ağlamaktı

Cumhur Boratav

[GooD aNd EvıL]

Akıp gidiyorsun

bir çiçek oluyorsun
ama seni koparmam için
su oluyorsun ama seni içmem için
gölgeniyorsun gülümsemenle
sana güneşi vermem için
hep bunu yapıyorsun
ne benimle olabiliyorsun
ne kendinle
dudaklarının kenarından
akıp gidiyorsun

Cumhur Boratav

[GooD aNd EvıL]

Anafor

1.
(aklından uçmadan çıkarıver o bir çok sesi)

dudağın dudaklara değmeden hissetsin, kokuları almadan
çocukluk zamanından geri gelen elinle bardağı şerefe kaldırmadan
saçların, üstünde durdukları kemiği öfkeyle duvara fırlatmadan
hissetsin
toprak, çıplak ayaklarında hissettiğin
o zamanki ten değil

2.
(duvara karşı kendimi bağırırken buldum)


önce en arka duvar çöktü
arka duvardan bir öndeki önce
en önce daha öndeki önce


(sonrası olmayan bir çığlık ağzımı kapadı)

3.
sana böyle ol diyemem, belki de çaresizimdir ben öyle olduğum için…belki de hissedilmek için senden bu isteğim, belki de olup biteni anladığım için…

sana anlamıyorsun da demeyeceğim huzursuzlanırsın sonra, kendimi tanıyorum
huzursuzluğunu daha da artırmayı denerim sonra…hayır bunu isterim…

(sadece uykunda yanına kıvrılabilmek
sadece bu,
senin üstüne yağan pus
kardeş yapacak bizi
belki de sevgili
terlemiş bir sevişme
dudağına gömdüğüm
pustan öğrendiğim bir gülümseme

oysa dokunamayacağım bile tenine)

4.
yine de sana böyle ol diyemem…belki sen uğuldayansın sadece, ağaçların yaprak uçlarına
değmekten hoşlanansın, boşluğa açılan kayalıklardan karşılara seslenen, yüksekteki bir kanat çırpışında aşağıya doğru hızla yükselmekten hazlanansın…

(işte elin, yarattığına değdi
gözleri heyecanla açılmış
bir çocuğun
bir serçe kuşuna koşarak uzanan
elini çizdi)

tavana baktın, beyazdı, çekti seni…gürültünün sesi beyazlaşarak sana kollarımdaki bu et beyaz dedi -evet o beyazdı, puslu bir beyaz-ve anlaşılmayan imgelere boğdun kendini, ve gittin…




5.
oysa bilmiyorsun, ben de bilmiyorum…sadece bir hissedenim…sevdiğim gün ışığı bir anda
kırmızılaşıveriyor yüzünde, artık senden sızan damlaları içemiyorum.. çeperlerinin içinde saklı olan beni sonsuza kadar değiştirecek bir gölge…

bilmiyorum, sadece hissedenim; sana yine de oysa bilmiyorsun diyeceğim…

(oysa bilmiyorsun
kırılgan olan gökyüzü
seninle beraber
döküldü parça parça
o sana gömülüyor,
ben mağaramdaki çiziklerime)

bilmiyorsun, tükenen insanların da farkına varamayacaksın öyleyse, cam kırıkları gibi yere saçılmış olanların…aslında kırık bile değiller, küçük cam parçaları sadece, bunu hissedemeyeceksin öyleyse...düğmeye bastığında ışık gözlerini yine inildiyerek kamaştıracak, perdeler örtünecek seni saklamak için…dışardan yeni ismin seslendiğinde duyamayacaksın öyleyse…

6.
hissediyorum, bir yer bulabilmek için
kaçıyorsun, yüreğin çarpıntının kendisi
her yer senin gölgen, karanlık,
karanlıksın
kendi içinde neye dönüştüysen
bir yapışkanlık

7.
(bu bir ağıttır sana kaybolduğun için, oysa sadece değişim içindeydi çizgilerin)

bir eski ya da bir yeni değilsin

Cumhur Boratav

[GooD aNd EvıL]

Anlamı, yani birşeylerin

anlamını hissedebilmek
yani birşeylerin

benimle değil artık sevinçlerim
solgun bir kıpırtı
kuru bir yaprak kırıklığı
zamandan ödünç alınmış
parça parça insan yüzleri
bir imgelem değil
bir çaresizlik, bir korku
bir hiçbirşey
böyle başladı, böyle başlıyor
uzun bir yol gibi
ve bitmiyor

benimle değil artık sevinçlerim
gözlerim, gözlerim, gözlerim.....
siliniyor pırıltıları

derinleşiyorum
düşün ve hisset

erimek hiç bu kadar yumuşak olmamıştı
bir çığlık gibi akıyor ellerimden ellerim
ayak izlerimi içine alıyor
çatlayan toprak
kolay, çok kolay
hiç bu kadar kolay olmamıştı,
bu kadar acı
bir yalnızlık gibi
kırılıyor pencereler
keskin cam kırığı
yere hızla çarpan bir inilti gibi
acı çekiyor düşüncelerim

kalabalıklaşıyorum
bir göze gibi
kenid sonuna bölünerek
sıkıntıyla
uykum uzağıma düşen
düşler sunuyor bana
koyu bir koku
tuzunu kaybetmiş terim
ve büyük bir zavallılıkla
kalabalıklaşıyorum

elimi uzatıyorum
göğün sınırına
kırmızı bir leke gibi
bulaşıyor yatağıma
bir kan damlası
bir sesleniş
uçuruma fırlatılan
bir taşın gölgesi
elimi uzatıyorum
varıyorum, ufuk bitiyor

anlamını hissedebilmek birşeylerin
yine de korkuya
tepki veriyor gözbebeklerim
bu çaresizlik benim değildi
şimdi benim
bu yaşam benimdi, şimdi hiç kimsenin
benimle değil artık sevinçlerim
solgun bir kıpırtı
kuru bir yaprak kırıklığı
zamandan ödünç alınmış
parça parça insan yüzleri
bu bir imgelem değil
bir çaresizlik, bir korku
bu bir hiçbirşey

yani anlamı
yani birşeylerin

Cumhur Boratav

[GooD aNd EvıL]

Anlatmıyorum

(ses, yeni uyanmış gibi; yatak, yatakta uzanmış bir vücut; ağız kımıldandığı belli olmadan kımıldanıyor, her şey.durmuş)

(bir düş gördüm,.en masum zamanım. kollarım beni sarmış, korumak için kucaklar gibi)

uyanmak
uyanmak karışıyor.

(fısıltıya dönüşen ses, sıcak bir çamurun içinde; hazza yakın, ses olmaya uzak, evet biraz gevşek)

karışıklık
sende bir yağmur, bende yatağımın altına saklanan bir çocuk
tütsü kokusu, duvarın plastiği erimiş
salıncakta bir oda, hem göğü hem yeri görüyor

(neden renkler kırık bir camdan geçiyormuş gibi)

ateşin tükenmediği yer
yüzünde yanık izleri

(bir bulmaca yazarı en zor kavşağını hazırlıyor, bu hazırlığı yapan sese benzer bir ses: 'hangi usta ateşine yakın durur? ')

uyanmak
uyanmak karışıyor

(ses söner. yataktaki uykuya dalar yeniden. düşü görenin düşü sürer. bulmacayı yapan kendi sesindedir hala ve cama biçim vermeye devam eder)

ince mor bir alev yüzüne yansıyor
üfleyerek
ciğerlerinin sonuna kadar doldurduğun havayı
onu söndürmek
iyi olurdu değil mi şimdi

-sus. ciğerlerindeki havayı boşalt önce ve soluksuzluğunla üfle
uyanmaktasın ve uykuya dalıyorsun-

Cumhur Boratav

[GooD aNd EvıL]

Aslında Yaşamak Senin İçin Önemsizdi

kendine
ne açıklayacaksın ki yazdığım şeylerde
bir büyü yapmamı mı istiyorsun
hani o keskin vurguları mı
gençliğimdeki
ya da bir büyü olmamı mı

haklısın
bir büyü olmayı çok istemiştim
hayal –adın hayaldi değil mi-
elimi değdirdiğimde yaşamına
o zamanlar, dönüşebilmeliydin

sana kırılgan bir öfke
bırakarak gittim
yaşamımda hep bunu yaptım sana
ve ilginç, sen hep bir alıngan
öfkeyi sevdin

öfke güzeldir,
soğuk seni titretirken
soban varsa eğer
onu yakamadığın zaman
hissedersin ne kadar
güzel olduğunu
öfkenin
-anımsa, nasıl sarılmıştık birbirimize
ateşimizi yakamadığımızda
ve soğuk nasıl da girmişti aramıza
buna rağmen-

neydi ki yani yaşadığımız
belki bir hiç
ne sen farkındaydın
benim esir alındığımın
ne de ben
senin esirliğininin

belki de ben hep hissettiğim yerde oldum sadece
gelinciklerin açtığı yerde belki
sen, onların gölgesi olmaz diye görmüşsündür hep
belki onlar gölge vermiştir bana
belki de onların hemen yanında bulunan
bir kuyu serinletmiştir beni
hani senin derinliği insana yaramaz dediğin
onun sakin suyuna çekilmişimdir belki

yine de sana bir şey hissetmiyorsun diyemem
nereden bileceksin ki
senin masan, önceden kurulmuştu bile
senin her oturuşunda ettiğin dua benimkinden farklıydı
ben insanca, sen arapça okurdun,
sabah kalktığında perdemizden sızan ışık
sana bugün de yaşıyorum dedirtirdi
bana ise iyi ki doğdun ve iyi ki yanımdasın
ağzımızın konuşmayı becermesi senin için
olağan bir şeydi
ben ise hala şaşkındım konuşabildiğime
sen konuşmayı olağan bulduğun için
yeni sloganlar bulmaya çalışırdın,
bense seni hissetmeye.

beni anlamazdın
bir insanın insanı hissetmesini
anlamazdın,
sen öylesini öğrenmiştin

ben de öğrenmiştim,
sen öylesini öğrendiğin için,
senin bir karaltı olduğunu
sen olmadığını

nerden bileceksin ki
sen, elin bana değdiğinde
ne hissetmen gerekiyorsa
onu hissedenlerdendin,
aklına bile getirmedin
başka birisini
yani beni
aslında yaşamak senin için
önemsizdi

ama ne farkeder ki

Cumhur Boratav

[GooD aNd EvıL]

Aslında Yokum

sayıklarım
istediğin her anda
özgürsün sayıklamamı istemekte
ve sayıklamakta

-sana benziyorum
sen istediğinde
beni uçurumumla
başbaşa bıraktığında
ben gibiyim
bir sayıklama-

sevgi, aramızda
kar tanelerine dönüştürüp
üstümüze yağdırdığın

bir çığ düşüyor
uçurumun kenarından
havaya asılı kar tanelerin

aslında yokum

Cumhur Boratav

[GooD aNd EvıL]

Ayak İzleri Üstünde

hissettiğim zaman
içindeki hissinin ne olduğunu
bahçen dikene dönüşüyor,
kardan arta kalan çamura

-oysa seni seviyorum
derken sevdiğin sadece sesin

aynanın karşısında
hiç kırılmıyorrmuş gibi ışığın-

farkında olmadığın renkler veriyorsun
çarpıp bölünerek
kendi keskinliğinde kırıklığının

hissettiğimde renklerini
hissediyorum kırıklığını
kumsalına varıyorsun
camlaşamayan her kum taneciği gibi

her yerde
senin üstünde biçimlenmiş
ayak izleri

hissettiğim zaman
ne olduğunu
bahçen öfkeye dönüşüyor

üstünde ayak izleri

Cumhur Boratav

[GooD aNd EvıL]

Ayakkabılarında taşıdıkları için

karanlıkta duvarlar gözükmez
ve duvar deliklerindeki küçük yaratıklar
sadece uzaktaki açıklıktan gelen
belirsiz bir ışık çalar gözümüzü bizden
onları zaman zaman hissederiz
girdikleri zaman ayakkabılarımızdan içeri
küçük kertenkeleleri,fareleri,böcekleri
duvarları sadece değdiğimizde hissederiz
yanımızda biri var
sadece kolumuza çarparsa anlarız
uzağımızda bir ışık çalar gözümüzü bizden
ve taşırız farkında olmadan ayakkabılarımızda
küçük kertenkeleleri,fareleri,böcekleri

Cumhur Boratav