Sevdiğiniz kişilere karşı sabrınızı asla yitirmeyin

[sonnnefes]

Adam yeni kamyonuna bakmak için evinden çıktığında, üç
yaşındaki oğlunun
gayet mutlu
bir biçimde elindeki çekiçle kamyonunun kaportasını
mahvettiğini görmüş. Hemen oğlunun yanına koşmuş ve
çocuğun eline çekiçle vurmaya başlamış. Biraz sakinleşince oğlunu hemen
hastaneye götürmüş. Doktor, çocuğun kırılan kemiklerini kurtarmaya
çalıştıysa da elinden bir şey gelmemiş ve çocuğun iki elinin parmaklarını
kesmek zorunda kalmış. Çocuk ameliyattan çıkıp gözlerini açtığında,
bandajlı ellerini fark etmiş ve gayet masum bir ifadeyle, "Babacığım,
kamyonuna zarar verdiğim için çok üzgünüm." demiş ve sonra babasına şu
soruyu sormuş: "Parmaklarım ne zaman yeniden çıkacak?" Babası
eve dönmüş ve hayatına son vermiş...
Birisi masaya süt döktüğünde ya da bir bebeğin
ağladığını işittiğinizde bu öyküyü hatırlayın. Çok sevdiğiniz birine
karşı sabrınızı
yitirdiğinizi anladığınızda, önce biraz düşünün.
Kamyonlar
onarılabilir, ama kırılan kemikler ve incinen duygular
hiçbir zaman onarılamaz; genellikle kişiyle performansı arasındaki farkı
göremeyiz. İnsan hata yapar. Hepimiz hata yaparız. Fakat öfkeyle ve
düşünmeden yapılan şeyler, insanı sonsuza kadar rahatsız eder. Harekete
geçmeden önce durun ve düşünün. Sabırlı olun. Anlayış gösterin ve
sevin.