Cekmecenin Arkasına Sakladıklarım

İçime atıyorum kelimelerimi. Tıpkı terketmenin o en fevri anında valize sıkıştırır gibi birşeyleri, sıkıştırmaya çalışıyorum sözcükleri. Bana ait olan hiçbir sözcük dışarda kalmasın diye oradan buradan çekiştiriyorum harfleri.
Çünkü…
Kimi zaman yanyana gelmemesi gereken tehlikeli sözcükler dolaşıyor kafamda. Çekmecenin en arkasına iter gibi itiyorum, sıkışıp kalsınlar orada diye…
Oysa…
An geliyor o çekmece açılıyor. Hatta içindeki herşeyi boşaltmak gerekiyor. O zaman karşılaşıyorum önceden sakladığım sözcüklerle. Üzerinden zaman geçmiş olmasına rağmen daha da fazla canımı yakıyor. Sözcükler eskimiyor, sadece eskitiyor.
Bak,
Yine çekmece açıldı. Yine çıktı içinden herşeyden. Yine orada burada dolaşmaya başladı gözardı ettiklerimiz.
Şimdi…
Bütün bunları görmeyecek kör bir göz, duymayacak sağır bir kulak, bunlarla acımayacak bir yürek lazım bana.
Sen…
O sözcükleri çöp poşetine koyup gece yarısı kaldırıma bırakır mısın? Çöp arabaları gece geçiyor yaz başladığından beri. Uçsun gitsin herşey.
Yeniden
Sessiz kalabilirim böylece.