Savaşta Ölen Bir Çocuğun Hikayesi

Bilmiyordu bu kadar erken gideceğini
Kimsenin bilmediği o karanlık mabede
Ölürken elinde bir oyuncak araba
Kalbindeyse umutalarını bıraktı ve gitti
Savaştan önce gölgesi geliyor her kareye
Bir bir söndürüyor ocakları ama
Bilmiyorlar ki çocuklar anlamaz savaştan
Ve çıkarlar sokağa binlerce ümitle
Ve kaybolmaz asla ayak izleri
Silinmez hafızalardan sesleri
Bakın bakın bir alıcı kuş uçuyor
Ama dokunamıyor cesedine bu çocuğun
Biliyor umudu onu koruyor
Bir melek iniyor göğden yere
Ve gök ağlıyor boşalırcasına
Artık görebiliyor savaşçılar
Neye sebep oldukalarını
Ve haykırıyor olmalılar kendilerine
Ama küçük bir ten geri dönmüyor
Ve bir gözyaşı kurumuş yanağında
Savaş çabuk olgunlandırmış olmalı ruhunu
Kim bilir neydi son dileği
Ulaşmamış olmalı tanrıya ölümden önce
Ve utanıyor olmalı muhtemelen azrail
Bu kadar küçük bir canı aldığı için
Ve gülüyor olmalı savaşın kahramanı
En büyük zafer bu olduğu için
Ve içi ürperiyor da olmalı
Bir zamanlar çocuk olduğu için
Ve istemezdi yarım kalmayı hayattan
Ama kalbi olmamalı yoksa yaşamazdı
Ve nice silah sesleri işliyor ruhuma
Acaba kaç çocuk daha.. diye
Ama biliyorum bitmeyecek bu savaş
Ve asla gülmeyecek ruhum bu acıdan
Küçük bir çocuk gözlerimizin önünde
Can veriyor ama bizler birer makineyiz
Hissetmiyoruz ağlamıyoruz çaresiziz
Kim bilir sıra kimde hangi çocukta
Duyuyor musunuz sesleri ağlıyorlar
Artık bitsin diye çocuklar