Tuna Kıyısında

Evimden uzakta, annemden uzak,
Kimsesiz kalmışım yâd illerinde.
Bir vefa ararım kalbe dolacak
Gurbetin yabancı güzellerinde.


Tuna'nın üstünde güneş batarken,
Sevgili yurdumu andırır bana.
Bir hayâl isterim Boğaziçi'nden;
Bakarım "İstanbul!" diye her yana.


İstanbul! Ey, sedef meh-tâblarından
Hülya gözlerime ilk ışık veren!
Buranın ufkunda yanıp tozlanan
En munis renge de bigâneyim ben!..


Âh, orda renklerin - şark güneşiyle
Nâz eden - sihir-bâz ahengi vardır.
Bu akşam yurdumu andırsa bile
Âh, orda akşamın bin rengi vardır.

Enis Behiç Koryürek