Zuhal Erdoğan

[Shekil]

Aldırma

Yüzler yalanmış aldırma
Yüzünü göremezler
Renklerde merak eder
Beklerler
Ruhunu göremezler maskeliydiler
Kimleri gördük, kimleri dost bildik
Kan dökümü diz dize
Zor bu günler,
Geçer aldırma
Yeteriz birbirimize...
Bırak beslensin köpek salyalarından
Umut bekleyen böcekler
Boşlukta
Nokta kadar küçüldükçe sancılandılar
Sancılandıkça küçüldüler
Boşluktaydılar
Bırak! Geceyi
Şişe ardından ulusun çakallar
Onlar aldatır sen aldanma
Buldum der bulduğu yerde kaybederler
İnsancıklar boşlukta
Aldırma

Zuhal Erdoğan

[Shekil]

Annem

Severmisin beni annem

Ağlarmısın her ağladığım da

İçin gidermi bana birşey olduğunda

Ve dayanabilirmisin bensiz uykulara

Güneş veda ederken ay'a

Korkarım bazen hani olurya!

Sarılırmısın bana

Hiç bırakmayacağım seni diye

Birşeyler fısıldarmısın kulağıma

Hani bazen

O seni seviyorum değişin var ya

Öldürüyor beni annem her duyuşumda


(canım annem Zuhal'e)


Şahika Taş

Zuhal Erdoğan

[Shekil]

Bahar'a söz

Zuhal'e





'Bir İçdökümü' olsun bunun adı... Tut ki tüm taşlarımı döküyorum eteklerimden, tut ki valizime koyduğum umudu, çarpıp, böldüğüm aşkı işte böyle kanlara boyayıp saçıyorum bu Gri Şehre...



'Bir İçdökümü' olsun bunun adı... Bir rakı tadında, biraz bira köpüğünde, ansızın akla düşüveren bir şiirin dizesinde kesişmiş yollarımız, baştan aşağı İstanbul kokan bir yol hikayesiyle...



'Bir İçdökümü' olsun bunun adı ve panayırlar gibi seyirlik, fener alayları gibi coşkulu bir İstanbul Mayısında buluşalım yeni 'İçdökümlerin'de...

NİLAYCAN

Zuhal Erdoğan

[Shekil]

Bitti gülüm BİTTİ

geçti benden Gün ortasında gözlerin
Üzerimden hiç eksilmeyecek dediğin
Yine gidişin mahzun bir çocuğa işaret
Yarım kalan şiirlerimin yaban ezgisi
Gözlerimden geç, izlerimi sil haydi
Gül karasına döndü kara gülüm ışığım
Hiçlikten öteye nasıl geçeceksin şimdi? .

Sen belki hiç bir şey,belki çok şey
Canımı yakıyorsun, adın kadar
Adın gibi, varlığın da mı bitti?
Sen obalarında kısraklar barındıran
Sevdalı ve mağrur seyis
Koştur özgürce… ama
Ben sana ihanet etmeyeceğim
Coşkuyla mı koşacaklar her zaman
Gör bak,yaşa dönecek bu devran.

Haykırmak geliyor içimden
Sana şölenler kurmuştum bir vakit
En’lerin en yücelerine atmıştım döşeğini
Gözlerinden içmiştim kutsal aşk meyini
Hayallerimizin beşiğine şiirler belemiştik
Olmazların yaylarını kırıp atmıştık birlikte.

Şimdi, sana yeni bir renk gönül bahçemden
Kırmızıdan gelme bana umutlarım
Varlığının mavisine doğru yürüyen
Sen toyluğun gafletine düşmüş yeşiller
Aç gözlerini çek perdelerini, konuşsun…

Güneşini gör as gökyüzüne sen de
Çünkü, bit-ti…
Yürekten gelen çığlıklarda karardı
İki dişin arasında kalan gibi
Gül karası kara gülüm ışığım
Bitti işte bit-ti
Yokluğunda son perdenin oyuncuları da gitti.

Tüm umut renkleri de soldu bak
Soldurduğun sözler gibi
İnceldi gönlümün tüm telleri
Neyden gelen ilahi ses ritmi
Teskin etmiyor özlemlerimi
Ama, kabul etmeliyiz ki,
Bit-ti.

Gül karası kara gülüm ışığım
O kutsal aşk nereye gitti?

Bu gemi yara aldı yürümez artık
Kağıttan hayallerde yüzemeyecek
Kara gün gemisinde
Her şey, karaca.... gülüm, ömrüm
Maviler bile karaya bulanmış
Ömrümün duvarı kararmış
İçimde yiten sevdam gibi,
O kutsal aşkın da bit-ti…

Zuhal Erdoğan

[Shekil]

Doğrudan geçen zaman (yol)

Doğrudan geçen zaman (yol)
Gölgesinden soyutlanmış,
Yorgun bedenlerimiz
Şelalesiydi,
İki koldan çağlayan
Ve bir olan
Uzanırdı
Gökyüzü mavisi gülüşlerimize
Üstesinden geldiğimiz ne yollar yürüdük
Yolları da severdik yolcular gibi
Yokluklara siper ettik gövdemizi
Cansız hayallerimizi dirilttik
Olmazların kefenini keyifle giydik
Bir yudum olduk kırlangıç göçlerinde
Severdik oysa kırlangıçları da
Densiz günahlarımızın arasından dem çıkardık
Ya şimdi
Gecenin koynu soğuk
Siluetin kama
Saplanır göz bebeklerime
Keser gecemi
Siner korkular ağlarsın
Sınar seni hayat, gece, şişe ve…
Sen anlayacaksın doğrudan geçen zamanı
Ve yolu
Bakarsın o yolda tek yolcu sensin
Geç olur belki yolların ince çizgisini görmek
Geç olur belki ışıkların yeşilini hissetmek
Geç olur hayat yaşam ve…
Anlarsın ağlarsın
ama git
ama gör
ama
yok

Zuhal Erdoğan

[Shekil]

Eyvallah aşk

Eyvallah aşk
Eyvallah la başladı aşkım
Gözlerin gözlere kenetlendiği
Dudaklardan okunan,
okunmak istenilen üç beş hece
Durgundu oysa lafın arkası... yok gibi
Ama birşeyler vardı kalbin derinliklerine inen
Eyvallah diyen dillerde
Belki de özel olacaktı bilemediklerim
Yaşamak istemediklerim
Özel ve güzel
Akıllara takılı kalan duygular
Yüreklere asılan perdesiydi aşkın aslında
Olmalıydı tek kelimenin de bir anlamı
Eyvallah aşkım
Güzeldi ve özeldi
Başlangıç olarak olması gerekendi
Eyvallah

Razıyım senden gelene
Hayatımda olmalısın sen,
Gözlerine, sözlerine, hasretine,
acına,sevincine sana eyvallah
Eyvallah aşk

Derken
Birçok şey yitirdiği gibi
Eyvallahta yitirecekti belki anlamını
Nerede durduğunu bilmeden...
Aşka...
Huzura belki de gelecek mavinin ardı
Güzeldi aşk özeldi
Yaşandı saygısız olmadı
Hatıralar buseler gözyaşları
Hayaller belki kurulan geleceğe
Minik bir yavrunun emeklemesi
Doğmamış bebenin gülümseyişi göklerden
Dilenen istenen teninde kıvrılan o acı

Birden rol değişiverdi eyvallah
Aşkın adıydı şimdi ise...
Boş çevrilen ellerin
Boş bakan gözlerin
Umutsuzluğun adı yaşanandan geri kalan

Başlangıcı gibi
Bitişide eyvallah
Eyvallah aşk,
Eyvallah aşkım,
Yaşanamamış,
Yaşanmamış,
Aşklara...
Eyvallah...

Zuhal Erdoğan

[Shekil]

Gidiş Dönüş

Sen kadınım dediğin
Aylardır kokuma hasret bildiğim
İçimden gelen çığlıkta sevdiğin
Deli sevdan
Bozgunlarda bulduğun diğer parçan
Benmiydim...?

Tırmanırken gökyüzüne yalnızlığın
Suda can çekişen balıkların
Kaldırım taşlarına yapışan izleri gibiydi
İzlerde yalnızdı
O bakışta kaldı,
Yeşillerin ardına gizlediğin
O deli sevdan… yok
İpin ucunda sallanmayı bekleyen hayaller
Yokluğunda yine besleyecek kendini
O ki sarktığında bir daldan
Dönecek olduğu yerde arayarak
O ipin izlerini
Dönüşümü olan yollar misali
Sessizlik,
Nereye gidersen geleceksin aynı yere
Her gidişin dönüşü olmaz derler
Varmadan zaman kendi yoluna
Bilinmez
İçsel bir akıntıya sürüklenirde yürekler
Gidişinin farkında olmaz
Dönüşününde

Zuhal Erdoğan

[Shekil]

İçimdeki atlastan gecesin

Bir siir düşmüş siyah sayfaya
rengini gözlerinden alma... bir haykırış
o bakiş
hangi resmin rengisin
hangi kışın yaprağı
hangi yazın tanesi
sen bana tezatmısın
bahardan kalma bir yaprak
üzerinde gülüşüm soluyor
üşüyorum be çocuk.

Sen, içimdeki atlastan gece
dudaktan dökülen o hece
hep aynı, çözülmez bilmece
seviyorum seni
mekanımız belirsiz
hep aynı yanlızlık
özlüyorum seni
özlüyorum be çocuk.

Sana uzanan yollarım
geçit vermiyor yılan kıvrımında
amansız sorularım cevapsız kalıyor
yokluğunda bir gülnihal ağlıyor
kanıyor be çocuk.

Yedi tepede büyüyeceksin
acıları yorgan yapacaksın
sen ne sevdalar yaşayacaksın
içimde hep çocuk kalacaksın
gizli sevdam,aslan parçam
dağlarımın yeşili
aslan yürekli çocuk.

Esmer gülüm
ölümün en hüzünlü rüzgarı okşasa da
çıplak bedenime,sinmiş kokun
terki diyar eylemez
toprağı çürümüş dağların şahikasında
her daim kokmaya hazırsın sen
gönlümün zorlu sevdası çocuk.

Aynada kendime bakmak gibi bir şeysin sen
Baktığımda seni görmek
Dağılıyor sisler
Şafak yeni güne gebe
Gülün kırmızısından damlıyor kan gözlerime
O vakit
Görüyor gözler tüm körlüğüyle be çocuk

Zuhal Erdoğan

[Shekil]

İçimdeki Bebek Gülüyor Bana

İçimdeki bebek gülüyor bana
Susuyorum görmediğim alaca sabaha
Sustukça kanıyor dilim
Kanıyor gözlerim, kanıyor acıya
Kurşun dökmüş gibi göz bebeklerim
Bırakıyorum öylece siyah boşluğa
Ve ecelsiz bir kuş daha düşüyor toprağa

İçimdeki bebek gülüyor bana
Bilmiyorum, yani belki sana benziyor
Bilinmeyen bir şehirde eğreti yaşıyor belki
Ömrümün çürümüş köklerine tutunmuş
Belki de efkân ediyor, yalnız kalmış sesiyle
Yârim gibi, yani baba gibi
Sesini duymayı ne çok istiyorum şimdi

İçimdeki bebek gülüyor bana
Salacaktım bahara
Bahar kokacaktı saçları, elleri
Okşayacaktı kirpiklerini yeşilin bin bir tonu
Yalanların ardına gizlenmiş yüzünde
En güzel öyküleri büyütecektim
Bir kuş daha ecelsiz ölmeyecekti

İçimdeki bebek gülüyor bana
Bıraksan sana geleceğim ölümsüzce
Yaptığın o simli sarayların yaslı köşelerine
Canımsın, parçamsın, aşkımsın
Tutun bu özlemin ağrılı köklerine ve büyü
Adın düşmüş ah! Düşmüş adın
Doğrulayamadığım zamanın orta yerine

İçimdeki bebek gülüyor bana
Sustukça kanar sesim, kanar isyanlarım
Savaşında parçalanan ellerimden artanlardır
Döktüklerim, yanmakta olan şehrimin kırıntıları
Terk ederken öylece bıraktığı
Ah! Bir daha asla kuramayacağı düşleriyle
Gülümsüyor içimdeki bebek bana

23.5.2007
Gecenin otuz beşi

Zuhal Erdoğan

[Shekil]

İnat

Kanatları başucunda bekledi
Ölmeyi çok istedi
Kara bulut,
Edasıyla Çöktü üstüne
kördü
Çırpınırken
Boşluğa gömülmek istedi
Beyazdı kanatları
Buluta inat
Bekledi baş ucunda
Ölüme inat
Eledi kirpiklerinden
Saldı yaşlarını
Ruhunun ince çizgisine
İnat yaşama
Ruhuna inat ağladı
Yaşlarına inat ruhunu dağladı
Bulutlar dağıldı
Kanatları bedene çekildi
Sevişti boşlukta
Boşluğa inat

Zuhal Erdoğan