|
10-06-2007, 06:18 PM
|
#1 |
|
Aşmış Üye
 
Üyelik Tarihi: Aug 2007
Konum: İstanbul
Mesajlar: 281,268
Teşekkür Etme: 98 Thanked 355 Times in 320 Posts
Üye No: 44033
İtibar Gücü: 57908
Rep Puanı : 34658
Rep Derecesi :
  Cinsiyet : Erkek
|
Olabilmekte Bir Veryansın
Olmakla olmamak
Sadece zıtlığa bir misal... Ve solmak, Bir çiçek gibi güneşli bir günde... İsterse misali yağmur olsun, Biliyorduk sahtede olsa Üzgün durmak yasal, Basıyorduk üstüne, Duygu kulvarında koşan Hassas noktalarımıza... Konu sadece çocukluğun verebildiği Bir karizma savaşı iken, Olamadı saçmalıktan başka birşey, İdrakını tamamlamış görünen Kişiler ve şahsiyetlerce... Zaten pekte umursanmayan Anlaşılamamışlığın edasıydı bu vaka, Fakat sinesine kabul buyrulmamış, Kimine gülünç,kimine asabi Bir yüz ifadesi veren, Masum gözyaşlarıydı söz konusu... Hemen bir soru geldi aklımıza, Tahmini daha en başında iken Yapılması çok gerekli bir soru... Kaç kişiyle başlar,kaç kişiyle bitiririz? Dedik ki; Yapılması önceden gerekli olan Bir tahmindi bu soru madem, Hiç zaman sarfiyatı gibi Bir ucuzluğa kapılmadık bu yüzden... Ve bu yüzdendi, Sağlamasının yapılmasına İmkan sağlamadığımız ^^En güzel dost,olmayan dosttur^^ Sözüne itimadımızın hikayesi... Belkide tarafları önceden vardı Hayatın bozulmaya yönelik... Şimdilerde diğer yüzü dönmüş Bir madalyon sayesinde, Hayat bile yüz tutmuş, Bozmaya insanları... Namertler aşka küstürüyor diye Aşkı aynalarda aradık günlerce... Aynalara aşık olmak ise Kötü bir sevda selintisi idi, Bize değil de, Yürek denen hayali kahramana... Ve sormak gerekti aşıklara; Uçsuz bucaksız hayatın Yalnız tek bir rengine Takılıp kaldıklarını Çıkıpta söyleyebilirler mi? Diye...
__________________
Buraya Kadarmış .. 
|
|
|
  |
| Konuyu Görüntüleyen Aktif Kullanıcılar: 1 (0 üye ve 1 misafir) | |
|
|
Normal Mod
