Oyunun sonu

[KoJiRo]

Bu kumsalın ortasında, çocukluğuma dair uzun soluklu bir \"deja vu\" yaşıyorum. Ama arınmışım saflıktan yıllar yılı. İçimdeki \"insan\" ortaya çıkmış, ihanet etmiş çocukluğuma. Hem gökyüzü de hafızamdaki halinden daha karanlık bugün. Tanrının unuttuğu bu kumsalda soyundum tepeden tırnağa. Uzun zamandır muafım tanrının görüş alanından. Çağrılarımı duymuşmudur bilmem ama duyduysa bile bulamamıştır beni. Galaksinin bu köşesini çoktan terketmiş zaten. Çok şey aradım hayatım boyunca, çok azını buldum. İhtimali nedir ki tanrıyı ya da saflığımı bulmanın?

Zamanında sırtımı döndüğüm herşeyi hatırlatıyor bu kumsal bana. İhanetlerimin verdiği zarar bu kumsalın merhamet sınırlarını aşmış olacak ki cevap vermiyor bu yardım çağrıma. Kalbi kırılmış, affedemeyecek kadar yorgun, belli. Beni duyarsızca defettikten sonra kapanan kapıya yaslanıp çökecek olan bir kadını hayal ediyorum elimde olmadan. Eninde sonunda kapanır yarası. Ama ya ben? Zavallı ben, her adımda biraz daha batıyorum bu kuma. Son başlamış ne yapayım? Çırpınıyorum bilerek ki yutsun beni toprak ana, ciğerlerimi kumla doldursun, bir etsin beni kendisiyle, ana rahmine geri döneyim. Nefretim büyüsün cansız bedenimde. Deprem olup yok edeyim şehrinizi, gökdelenlere kadar herşey, bir anda yerle bir olsun, iz kalmasın medeniyetinizden. Ya da alevler sarsın dört bir yanı, hiç farketmez. Sular yükselsin, okyanuslar yutsun yerküreyi. Ya da yok olsun evren, herşey göz açıp kapayıncaya kadar yok olsun. Ya da bırakın, ben yanayım, boğulayım, yokolayım. O da yeter.

Belki de oyunun sonunda önemli olan tek şey, bitene kadar ne kadar eğlendiğindir