İnancın Bittiği Yerde

[KoJiRo]

İnancın Bittiği Yerde

Her birimiz hayatın içinde birer yolcuyuz. Üstelik ‘biz birer piyon olmaktan öte değiliz’ diyenlerin tam tersine hayatı yönlendiren başlıbaşına bir yöneticiyiz.


Attığım her adımda, eğer bu adımlardan biri bir hata taşıyorsa ve ben bunu sonradan farkediyorsam ve bu hata bir şekilde başkalarının hayatlarını da etkiliyorsa, bu adımın bana attırıldığını kolaylıkla söyleyebilirim. Böylece bir satranç oyununda bir taş olmaktan dolayı, oyunda hiçbir rolüm olmadığını, irade dışı bırakıldığımı savunarak kendime bir çıkış yolu bulabilirim, başka çıkmazlara sürüklendiğimi farketmeden hem de.



İnsan nasıl da kaçıveriyor diye düşünüyorum, insan gerçekten kaçmayı çok iyi biliyor üstelik. Sanki akıl bize bu kaçışların nasıl yapılacağını bulabilmemiz için verilmiş gibi. Bir sorumlu arıyorsak eğer herhangi bir konuda, görülmeyene ve kimsenin de görmemiş olduğuna yüklenmek en basiti. Basit bir hata ile başlayan karmaşa, yüreğin sahibini unutuşu, aklın doğruları kaybedişi, hislerin ölgünleşmesi ve daha pek çok şeyi yitirmemize neden olabiliyor. Taa inanca kadar gidiyor bu yitirişler.



İnancın bittiği yerde...

“elimi attığım her yerde karanlık var!

şehir yalnızlığı sarmış dört yanımı!

ölüm! ölüm bir bilinmeyen, dipsiz kuyu!

kendimde, kendi içimde dönüşsüz kayboluyorum!

acımasız dünya! heyhaaat, tükenmiş yürekler!”

Güven de bitiyor!



Gül yüzlü sevdalara inanmak oysa, gülen gözlere inanmak...

İnsan varsa hata da var oysa, hataların varlığına inanmak...

Gece varsa gündüz de var oysa, ışığa inanmak...

Fırtına varsa durgunluk da var oysa, sükunete inanmak...

İnanmak tebessüme...

İnanmak varlığa...

O’na inanmak ve de!



sevgiyle...