Leylâ İle Mecnûn

[jockeя]

Yüreğim ağlıyor yine bu gün
Yine bir sonbahar akşamı
Dört bir yanda keder, elem
Hüzün mevsimi geldi yine gönlümün

Neden dökülür sanki sonbaharda yapraklar
Toplayıp yığın tüm yapraklarını İstanbul’un
Ne kadar uğraşsanız nafile
Dökülen o yapraklar gibi
Gözpınarlarımdan akan her damla yaş
Büyür, büyürde; sele dönüşür
O yapraklarıda katarda önüne götürür
Bilinmeyen o ıssızlara, kör tenhalara

Sonra ansızın takılır kalır
Birşeylerin aklımın köşesine takılıp kaldığı gibi
Tarifi yok öyle bir mevsimki sonbahar
Geceleri bitmek bilmez uzar, uzar,uzar
Sabahın ilk ışıkları vurduğundaysa
Bütün gizemiyle damların , bacaların üzerine
Yıpratan bir gece daha biter
Ecel bir basamak daha yakındır şimdi