Turgut Uzdu

[GooD aNd EvıL]

Hüznün Yüzü Eylül(1)

Yalnızlığı avuçlarında
Sonbaharın yorgunluğu ruhunda
Hışırtılar vardı
Sararıp
Dökülen yapraklarda

Kuşlar uçarken başka diyarlara
Çocuklar sağa sola koşarak oynuyordu
Birden irkildi Eylül
Mavi iki göz karşı bankta oturmuş
Ona bakıyordu

İçi titredi bir an
Gökyüzü ona bakıyor sandı
Kaçırdı gözlerini
Saklamaya çalışırken titreyişini
Kımıldandı

Kızarmış yaprakları seyretti
Oturduğu bankın etrafında uçuşan
Kızıl güneşe,
Sonra yaprakların ardından
Çocuklara baktı koşuşan.

Rüyasına girdi mavi gökyüzü
Derinliğinde kayboldu
Sabah kalktığında mutluydu
Öğlen zamanı
Kendini aynı bankta buldu

Karşısındaydı yine
Masmavi gökyüzü
Gülümseyerek bakıyordu
Aynı bankta oturan
Eylül’e yüzü

Turgut Uzdu