Bir pazar günü yine yoksun

**LeGoLaS** · 06-30-2008, 11:57 PM

Bir pazar günü yine yoksun
Ama sen yanımdaymışsın gibi kalktım
Yanağına bir buse kondurmuşum hissine kapıldım
Gülmeye çalıştım, sevinmeye;
Ama olmadı, sen yoktun
Sanki sen varmışsın gibi hazırladım kahvaltıyı
Sen karşımdaymışsın gibi heyecanla oturdum masaya
Çayını koydum, karıştırdım sen varmışsın gibi
Ama biraz sonra hüzünlendim
Çünkü gözlerine bakakaldığım anlar geldi aklıma
Sessiz sessiz ağladım biraz
Haykıramıyordum
Feryad etmek istemiyordum içim kan ağlasada
Sonra doğruldum biraz
Kendime gelmeye çalıştım
Ama yine başaramadım
Ben sensiz ben değilim
Kendimde değilim sensiz
Aynaya baktım senden yoksun
Yoksul bir can gördüm
Dakati kalmamış cansız bir can
Sonra biraz dolaşayım dedim
Her zamanki mekanımıza gitmek istedim
Üsküdar a senin ile herzaman gezindiğimiz kıyılara
Çehresini yalnızlık bürümüş evi kendi haline bıraktım
Attığım adımların herbiri içimi acıtıyor
Sensizliğin doğurduğu hüzün yağmurları başladı yine
Bitmek tükenmek bilmiyor bir türlü
İşte o seninle başbaşa olduğumuz bankın yanındayım
Oturdum sensiz olsamda
Yaşlı gözlerle o anlar anılar geldi aklıma
Sensizliği barındıran yaşlar arasından kurtulan bakışlarımı
Kızkulesi nin çehresine bıraktım
Gözlerim orayı esir etmişti ama görmüyorum sanki
Sadece düşünceler meşgul ediyor beni
Gözlerimdeki yaşları silmek bile geçmiyordu aklımdan
Sen silerden nemlenen bu gözleri
Senin sıcak dokunuşların esir ederdi
Gerçi senin bakışların ağlamam mahal vermezdi
Umut dolu hayat doluydun
Işıl ışıl gözlerin beni mahkum ederdi
Yanımda varoluşun verdiği haz heyecan ümitler
Onlar hiçbirşeye değişilmez gülüm
Hele o başını sineme yaslayıp elimi tutuşun
Bana fısıldadığın sevgi sözcükleri
Ne kadar özledim bir bilsen
Ne kadar acı çekiyorum
Nasıl bir haldeyim görsen
HaVa yine kararmaya başladı
Bugün de sensiz geçti gidiyor
Güneş kayboluyor istanbul un semasından
Elini ayağını çekmeye başladı bu diyardan
Ve bir an renklerin göz alıcı dansı başladı
Bir kızıllık belirdi gökyüzünde ağlarcasına
Şehrin ışıkları yanmaya başladı
Yıldızlar beliriyor gökyüzünde
Bir zamanlar gülümserdi bana
Şimdi onlar da ağlamaklı bir haldeler
Yine ordaydı dilek tuttuğumuz yıldızımız
O da sensizliğin verdiği acıyla ışık saçamaz olmuş
Parlamıyor eskisi gibi sönük duruyor
Sensiz yaşanmıyor tadılmıyor hiçbir şey MELEĞİM
Sensiz nefes alınmıyor
Saatler alıp başını gitmiş haberim yok
Üşümeye başladım titriyor bedenim
Ama bu ayazdan soğuktan değil
Yokluğunun verdiği bir soğukluk donukluk
Senle yıkılmaz kale gibi
Sarsılmaz surlar gibiydim
Şimdi bir yele esir olabiliyorum
Ufak bir güç dahi korkutuyor yeniliyorum herşeye
Nefes alama oldum iyice
Dirhem dirhem eriyorum
Yorgunum sahipsizim sensiz
Bir hiçim sadece bir hiçim sensiz
Arıyorum seni köşe bucak yoksun….
Yazlnızlığa mahkum kaldım yoksun
Senden mahrum kaldım yoksun
Bir gün daha bitti yoksun yoksun

06-30-2008, 11:57 PM	#1
LeGoLaS Daimi Üye Üyelik Tarihi: Apr 2008 Mesajlar: 677 Teşekkür Etme: 1 Thanked 5 Times in 3 Posts Üye No: 46488 İtibar Gücü: 1403 Rep Puanı : 260 Rep Derecesi : Cinsiyet : Erkek	Bir pazar günü yine yoksun Bir pazar günü yine yoksun Ama sen yanımdaymışsın gibi kalktım Yanağına bir buse kondurmuşum hissine kapıldım Gülmeye çalıştım, sevinmeye; Ama olmadı, sen yoktun Sanki sen varmışsın gibi hazırladım kahvaltıyı Sen karşımdaymışsın gibi heyecanla oturdum masaya Çayını koydum, karıştırdım sen varmışsın gibi Ama biraz sonra hüzünlendim Çünkü gözlerine bakakaldığım anlar geldi aklıma Sessiz sessiz ağladım biraz Haykıramıyordum Feryad etmek istemiyordum içim kan ağlasada Sonra doğruldum biraz Kendime gelmeye çalıştım Ama yine başaramadım Ben sensiz ben değilim Kendimde değilim sensiz Aynaya baktım senden yoksun Yoksul bir can gördüm Dakati kalmamış cansız bir can Sonra biraz dolaşayım dedim Her zamanki mekanımıza gitmek istedim Üsküdar a senin ile herzaman gezindiğimiz kıyılara Çehresini yalnızlık bürümüş evi kendi haline bıraktım Attığım adımların herbiri içimi acıtıyor Sensizliğin doğurduğu hüzün yağmurları başladı yine Bitmek tükenmek bilmiyor bir türlü İşte o seninle başbaşa olduğumuz bankın yanındayım Oturdum sensiz olsamda Yaşlı gözlerle o anlar anılar geldi aklıma Sensizliği barındıran yaşlar arasından kurtulan bakışlarımı Kızkulesi nin çehresine bıraktım Gözlerim orayı esir etmişti ama görmüyorum sanki Sadece düşünceler meşgul ediyor beni Gözlerimdeki yaşları silmek bile geçmiyordu aklımdan Sen silerden nemlenen bu gözleri Senin sıcak dokunuşların esir ederdi Gerçi senin bakışların ağlamam mahal vermezdi Umut dolu hayat doluydun Işıl ışıl gözlerin beni mahkum ederdi Yanımda varoluşun verdiği haz heyecan ümitler Onlar hiçbirşeye değişilmez gülüm Hele o başını sineme yaslayıp elimi tutuşun Bana fısıldadığın sevgi sözcükleri Ne kadar özledim bir bilsen Ne kadar acı çekiyorum Nasıl bir haldeyim görsen HaVa yine kararmaya başladı Bugün de sensiz geçti gidiyor Güneş kayboluyor istanbul un semasından Elini ayağını çekmeye başladı bu diyardan Ve bir an renklerin göz alıcı dansı başladı Bir kızıllık belirdi gökyüzünde ağlarcasına Şehrin ışıkları yanmaya başladı Yıldızlar beliriyor gökyüzünde Bir zamanlar gülümserdi bana Şimdi onlar da ağlamaklı bir haldeler Yine ordaydı dilek tuttuğumuz yıldızımız O da sensizliğin verdiği acıyla ışık saçamaz olmuş Parlamıyor eskisi gibi sönük duruyor Sensiz yaşanmıyor tadılmıyor hiçbir şey MELEĞİM Sensiz nefes alınmıyor Saatler alıp başını gitmiş haberim yok Üşümeye başladım titriyor bedenim Ama bu ayazdan soğuktan değil Yokluğunun verdiği bir soğukluk donukluk Senle yıkılmaz kale gibi Sarsılmaz surlar gibiydim Şimdi bir yele esir olabiliyorum Ufak bir güç dahi korkutuyor yeniliyorum herşeye Nefes alama oldum iyice Dirhem dirhem eriyorum Yorgunum sahipsizim sensiz Bir hiçim sadece bir hiçim sensiz Arıyorum seni köşe bucak yoksun…. Yazlnızlığa mahkum kaldım yoksun Senden mahrum kaldım yoksun Bir gün daha bitti yoksun yoksun

Konuyu Görüntüleyen Aktif Kullanıcılar: 1 (0 üye ve 1 misafir)